Επιλογές, σωστές ή λάθος;

 

Πολλές φορές στη ζωή μας κάνουμε πράγματα, για τα οποία δεν είμαστε απολύτως σίγουροι. Άλλες φορές μετανιώνουμε για αυτά εκ των υστέρων. Τώρα θα μου πείτε πως ο χρόνος δε γυρίζει πίσω και πως ο,τι έγινε δεν αλλάζει. Ευτυχώς ή δυστυχώς όχι.

   Για να γίνω κάπως πιο συγκεκριμένη ας μιλήσω για το κομμάτι των ανθρωπίνων σχέσεων. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ερωτευτεί έστω και μία φορά στη ζωή μας. Κάποιοι στάθηκαν αρκετά τυχεροί ώστε ο έρωτας τους να βρει την ανταπόκριση που επιθυμούσαν, άλλοι πάλι έμαθαν να ζουν με μία συνεχή απώλεια. Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία θα ήθελα να σταθώ. 

   Όταν ο έρωτας μας για ένα άλλο πρόσωπο δε βρίσκει ανταπόκριση, συνήθως παραμένουμε προσκολλημένοι εκεί, θρηνώντας την απουσία του από τη ζωή μας. Όλη αυτή η κατάσταση έχει αρνητικό αντίκτυπο στη διάθεση μας και κατά συνέπεια στην καθημερινότητα μας. Και κάπου εκεί, όταν δεν πάει άλλο, έρχονται να επέμβουν οι φίλοι μας και τα άτομα από το κοντινό μας περιβάλλον. Προσπαθώντας να μας εξηγήσουν αυτό που δε μπορούμε (ή πολλές φορές αρνούμαστε) να δούμε από μόνοι μας. Περνώντας ο καιρός έρχεται μια στιγμή που ίσως τα λόγια τους σε συνδυασμό με την (ελάχιστη) λογική που μας έχει απομείνει μας κάνουν να καταλάβουμε οτι όλο αυτό πρέπει να αλλάξει.

   Και κάπου εδώ αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Πως κάνουμε τη θεωρία πράξη; Αυτό εξαρτάται από τον καθένα μας προσωπικά. Κάποιος θα σου έλεγε οτι κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν απλά και μόνο για να αποσπάσει το μυαλό του από τα ίδια χιλιοπαιγμένα σενάρια μέσα στο κεφάλι του. Κάποιος άλλος, πιο τολμηρός ίσως, να επιχειρούσε να γνωρίσει νέα άτομα. Εξάλλου πολλοί είναι αυτοί που λένε πως ο έρωτας με έρωτα περνάει. Και κάπου εδώ είναι που προκύπτει το ερώτημα, το θέλει πραγματικά ή όλο αυτό είναι μια απελπισμένη προσπάθεια διαφυγής από την ισχύουσα πραγματικότητα; Προσωπικά δεν έχω δώσει την απάντηση ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.... Ποιά είναι άραγε η σωστή και ποιά η λάθος επιλογή;

                                                                

   

   

Προσδοκίες Και Πραγματικότητα

Απόψε είναι από αυτές τις νύχτες που θες να μιλήσεις κάπου, αλλά δεν ξέρεις που να τα πεις. Ή για να το θέσω καλύτερα φοβάσαι πως ακόμη και αν μιλήσεις σε κάποιον δεν θα καταλάβει το πως νιώθεις. Ίσως πάλι βαθιά μέσα σου να κρύβεις πράγματα που δε θες να πεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Φοβάσαι πως αν τα βγάλεις προς τα έξω θα τους δώσεις υπόσταση, την συγκατάβαση σου για να σε κατασπαράξουν...
  Για καιρό μαζεύεις πράγματα, συναισθήματα μέσα σου, ώσπου φτάνεις στο σημείο να μην αντέχεις άλλο. Η ψυχή σου έχει βαρύνει τόσο, που νομίζεις πως θα εκραγεί και θα σκορπίσει σε χιλιάδες, μικρά κομμάτια. Κομμάτια που βαθιά μέσα σου εύχεσαι να μπορούσαν να πληγώσουν τους υπεύθυνους για αυτή σου την κατάσταση... Θα σε κάνει όμως να νιώσεις καλύτερα;
  Την απάντηση δεν την έχει ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός. Ακόμη και να πληρώσεις κάποιον με το ίδιο νόμισμα, όπως λένε, η ζημιά που έχει γίνει δεν αλλάζει. Έτσι με την πάροδο του χρόνου μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι με τα σημάδια που έχουν χαραχθεί για τα καλά στην ψυχή σου.
   Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλη τη ζημιά δεν την κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, που αφήνουμε να μπουν στη ζωή μας και να μας πλησιάσουν, αλλά οι προσδοκίες που εμείς έχουμε από αυτούς ή την όλη κατάσταση γενικότερα. Προσδοκίες που προκύπτουν είτε από τον φόβο μη μείνουμε μόνοι, είτε από τα συναισθήματα που τρέφουμε εμείς για εκείνους. Στη δεύτερη αυτή (και φαρμακερή) περίπτωση συχνά θεωρούμε δεδομένο πως ο εκάστοτε άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας είναι διατεθειμένος να κάνει για εμάς ο,τι εμείς για εκείνον. Αυτό, λοιπόν, είναι και το μέγα λάθος...
   Τώρα θα μου πείτε γιατί μας τα λες όλα αυτά. Δεν νομίζω πως ήθελα να καταλήξω κάπου γράφοντας το κείμενο αυτό. Απλώς είχα την ανάγκη να ξεδιπλώσω τις σκέψεις, που εδώ και ώρα ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι μου.