Lost inside my own feelings, there was nothing I could do. This voice in my head wouldn't stop screaming. Everything was there, either I liked it or not... You were here, inside my every thought. The image of your face was so clear now. You were the first thing I was thinking about in the morning and the last one before I go to sleep. There were times that you were present even in my dreams.
But I never wished for this to happen. I didn't want to feel anymore. You see, after all these years I had become numb...Who were you to make me feel again? I never asked for any of this.
Sometimes I feel helpless, all I want is to push you away. Having you in my life only makes me want you more and more. But deep inside I know that there's no escape. Even if I walk away, if I disappear, you will still be present inside me, inside my every thought.
How can I ever explain all of these to you? Would you understand me or would you try at least? I used to feel isolated, but not anymore. For some strange reason I now found comfort inside this apathy of mine. I am afraid to love, I am afraid to open up myself to anyone. Maybe I'm ashamed of showing the ''real me'' to you. I wish I was able to let you in, but I can't.
Πολλές φορές στη ζωή μας κάνουμε πράγματα, για τα οποία δεν είμαστε απολύτως σίγουροι. Άλλες φορές μετανιώνουμε για αυτά εκ των υστέρων. Τώρα θα μου πείτε πως ο χρόνος δε γυρίζει πίσω και πως ο,τι έγινε δεν αλλάζει. Ευτυχώς ή δυστυχώς όχι.
Για να γίνω κάπως πιο συγκεκριμένη ας μιλήσω για το κομμάτι των ανθρωπίνων σχέσεων. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ερωτευτεί έστω και μία φορά στη ζωή μας. Κάποιοι στάθηκαν αρκετά τυχεροί ώστε ο έρωτας τους να βρει την ανταπόκριση που επιθυμούσαν, άλλοι πάλι έμαθαν να ζουν με μία συνεχή απώλεια. Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία θα ήθελα να σταθώ.
Όταν ο έρωτας μας για ένα άλλο πρόσωπο δε βρίσκει ανταπόκριση, συνήθως παραμένουμε προσκολλημένοι εκεί, θρηνώντας την απουσία του από τη ζωή μας. Όλη αυτή η κατάσταση έχει αρνητικό αντίκτυπο στη διάθεση μας και κατά συνέπεια στην καθημερινότητα μας. Και κάπου εκεί, όταν δεν πάει άλλο, έρχονται να επέμβουν οι φίλοι μας και τα άτομα από το κοντινό μας περιβάλλον. Προσπαθώντας να μας εξηγήσουν αυτό που δε μπορούμε (ή πολλές φορές αρνούμαστε) να δούμε από μόνοι μας. Περνώντας ο καιρός έρχεται μια στιγμή που ίσως τα λόγια τους σε συνδυασμό με την (ελάχιστη) λογική που μας έχει απομείνει μας κάνουν να καταλάβουμε οτι όλο αυτό πρέπει να αλλάξει.
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Πως κάνουμε τη θεωρία πράξη; Αυτό εξαρτάται από τον καθένα μας προσωπικά. Κάποιος θα σου έλεγε οτι κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν απλά και μόνο για να αποσπάσει το μυαλό του από τα ίδια χιλιοπαιγμένα σενάρια μέσα στο κεφάλι του. Κάποιος άλλος, πιο τολμηρός ίσως, να επιχειρούσε να γνωρίσει νέα άτομα. Εξάλλου πολλοί είναι αυτοί που λένε πως ο έρωτας με έρωτα περνάει. Και κάπου εδώ είναι που προκύπτει το ερώτημα, το θέλει πραγματικά ή όλο αυτό είναι μια απελπισμένη προσπάθεια διαφυγής από την ισχύουσα πραγματικότητα; Προσωπικά δεν έχω δώσει την απάντηση ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.... Ποιά είναι άραγε η σωστή και ποιά η λάθος επιλογή;
Απόψε είναι από αυτές τις νύχτες που θες να μιλήσεις κάπου, αλλά δεν ξέρεις που να τα πεις. Ή για να το θέσω καλύτερα φοβάσαι πως ακόμη και αν μιλήσεις σε κάποιον δεν θα καταλάβει το πως νιώθεις. Ίσως πάλι βαθιά μέσα σου να κρύβεις πράγματα που δε θες να πεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Φοβάσαι πως αν τα βγάλεις προς τα έξω θα τους δώσεις υπόσταση, την συγκατάβαση σου για να σε κατασπαράξουν...
Για καιρό μαζεύεις πράγματα, συναισθήματα μέσα σου, ώσπου φτάνεις στο σημείο να μην αντέχεις άλλο. Η ψυχή σου έχει βαρύνει τόσο, που νομίζεις πως θα εκραγεί και θα σκορπίσει σε χιλιάδες, μικρά κομμάτια. Κομμάτια που βαθιά μέσα σου εύχεσαι να μπορούσαν να πληγώσουν τους υπεύθυνους για αυτή σου την κατάσταση... Θα σε κάνει όμως να νιώσεις καλύτερα;
Την απάντηση δεν την έχει ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός. Ακόμη και να πληρώσεις κάποιον με το ίδιο νόμισμα, όπως λένε, η ζημιά που έχει γίνει δεν αλλάζει. Έτσι με την πάροδο του χρόνου μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι με τα σημάδια που έχουν χαραχθεί για τα καλά στην ψυχή σου.
Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλη τη ζημιά δεν την κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, που αφήνουμε να μπουν στη ζωή μας και να μας πλησιάσουν, αλλά οι προσδοκίες που εμείς έχουμε από αυτούς ή την όλη κατάσταση γενικότερα. Προσδοκίες που προκύπτουν είτε από τον φόβο μη μείνουμε μόνοι, είτε από τα συναισθήματα που τρέφουμε εμείς για εκείνους. Στη δεύτερη αυτή (και φαρμακερή) περίπτωση συχνά θεωρούμε δεδομένο πως ο εκάστοτε άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας είναι διατεθειμένος να κάνει για εμάς ο,τι εμείς για εκείνον. Αυτό, λοιπόν, είναι και το μέγα λάθος...
Τώρα θα μου πείτε γιατί μας τα λες όλα αυτά. Δεν νομίζω πως ήθελα να καταλήξω κάπου γράφοντας το κείμενο αυτό. Απλώς είχα την ανάγκη να ξεδιπλώσω τις σκέψεις, που εδώ και ώρα ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι μου.
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015
Βράδυ Δευτέρας, ετοιμαζόμουν για έξοδο με φίλους. Ξαφνικά την ησυχία μου διατάραξε ο γνώριμος ήχος του κινητού μου τηλεφώνου. Νέο μήνυμα. Πριν το διαβάσω δεν θα φανταζόμουν ποτέ ποιος ήταν ο αποστολέας. Εσύ... Για άλλη μια φορά εσύ. Μετά από τόσους μήνες να σχηματίζεται ξανά ο αριθμός σου στην οθόνη. Γιατί; Η απάντηση απλή για σένα, ήθελες απλά να ευχηθείς για τα γενέθλια μου.
Με ένα τόσο δα ''αθώο'' μήνυμα κατάφερες να τρυπώσεις για ακόμη μια φορά στη σκέψη μου. Πάλεψα μήνες ολόκληρους για να περιορίσω την παρουσία σου μέσα στο κεφάλι μου και όμως είσαι πάλι εδώ. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί με βασανίζεις. Αφού ποτέ σου δε μου άφησες χώρο στη ζωή σου. Πάντοτε εγώ ήμουν αυτή που προσπαθούσα να στριμωχτώ απεγνωσμένα σε μια μικρή γωνιά...
Θέλω να φύγεις από το μυαλό μου, από την ψυχή μου. Είσαι σαν καρκίνος, που ύστερα από καιρό κάνει την επανεμφάνιση του σε έναν υγιή οργανισμό. Άφησε με ήσυχη, πάψε επιτέλους να υπάρχεις. Θέλω να συνεχίσω τη ζωή μου σαν να μη σε γνώρισα ποτέ.
Αν με άκουγες τώρα ίσως με έλεγες σκληρή. Δεν είμαι. Όχι από επιλογή. Είναι που προσπαθώ να περισώσω ο,τι απέμεινε από τον εαυτό μου. Σ'αγαπάω, δεν πρόκειται να σου πω ψέμματα. Δεν έπαψα και ίσως να μην το κάνω και ποτέ. Όμως όσο και αν αγαπάς κάτι δεν μπορείς να το αφήσεις να σε καταστρέψει...
My name is Eleanor and tonight is the right time to tell you my story. I'm 25 years old, yes, I have lived 25 years of isolation. No, I was never really left alone, if that's what you wonder about. In my life I met a lot of people, I had friends, loved ones. But the loneliness was always there, waiting for me to lay inside her arms, like a little baby. You know, that's the worst feeling of them all, to feel isolated, even when you are surrounded by others. Hearing the voices of your own demons screaming inside your head, craving for your soul. Oh, my soul, yes, I don't have one. To tell the truth I've forgotten if I ever had one or if I was born like this, the souless, empty shell I am today. I'm not capable to feel love anymore. Even though some people were unfortunate enough to love me. In the end I knew that it would only bring them harm. Once I had loved or maybe that's what I thought. But it seems like centuries since that day. I have forgotten completely how it felt. Now I see love only as a curse. Everyone that loves is doomed to suffer forever and must learn to live together with the fear of losing the thing they love. I can assure you, this fear became my reality. I endured this loss, I felt its pain in every inch of my body. I tasted the blood of my own soul. Oh, yes, now I remember. That's when I lost my soul. When all of my feeling and all my compassion were drained out of this body. Of course no one was aware of the state I was in. I didn't want them to know nor to feel sorry about me. Everyone has his own cross to bear and I have to carry mine alone. It was none of their business. I was never in need of being saved nor I wanted to after all. All I had to do was to put on a mask everytime I was around them. People always tend to believe only in what their eyes can see. But now, that time has passed, the final act needs to be played. I'm Eleanor and that was my story. Now let the curtains fall...
I was wandering inside this forest, I had been lost for so long. Something dark was approaching, I could feel its presence near me. At first I felt fear, but then I embraced my fate. I let the darkness in. In the blink of an eye I stopped caring about anyone or anything. I lost the ability to love. All I was able to feel was this rage inside me. I wanted to take revenge.
Once I felt love. I loved so much that I was nearly consumed by this emotion. But now I can see clearly. Love is nothing more than a weakness. It's like you are giving willingly to someone the permission to destroy you. That's what happened to me. I, alone, led myself to its own demise.
Now all that's left of me is an empty shell, without a soul. In search for a way to avenge for its long lost humanity. I'm the Dark Raven, now and forever...
Σήμερα είχα την ατυχία να βρεθώ στον ίδιο χώρο μαζί σου μετά από καιρό. Την φοβόμουν μέρες αυτή τη συνάντηση. Φοβόμουν εμένα την ίδια, τα συναισθήματα που θα ξυπνούσαν όταν θα σε αντίκριζα. Μετά από τα όσο έγιναν ένιωθα παγωμένη, μουδιασμένη. Όταν μπήκα στο μαγαζί έπιασα τον εαυτό μου να σε ψάχνει. Δεν ήσουν εκεί και προς στιγμήν ανακουφίστηκα. Οι ώρες κυλούσαν ευχάριστα, μέχρι που φάνηκες μπροστά μου. Συναισθήματα ανάμεικτα, θυμός αλλά και μία υποψία ''ευτυχίας''.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ήθελα να σε πλησιάσω, να σου μιλήσω, να σε αγκαλιάσω. Τα τελευταία σου λόγια, όμως, είχαν την ικανότητα ακόμη και μετά από τόσες μέρες να επιδράσουν καταλυτικά στο να μην πραγματοποιήσω αυτή μου την επιθυμία, παρόρμηση, πες το όπως θες... Έτσι έμεινα να σε κοιτάζω από μακριά όσο εσύ δεν με παρατηρούσες. Βαθιά μέσα μου ήλπιζα ότι θα ερχόσουν. Δε μπορεί να ήσουν τόσο γαϊδούρι. Δυστυχώς για ακόμη μια φορά με διαψεύδεις.
Βρέθηκα ξανά αντιμέτωπη με την αδιαφορία σου. Ένιωσα τόσο ασήμαντη. Ήμουν εκεί, όμως για σένα δεν υπήρχα. Δε σκοπεύω να σου παραπονεθώ για τίποτα από αυτά. Μετά τη στάση σου αυτή δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος. Η επιλογή σου είναι ξεκάθαρη, δε με θέλεις στη ζωή σου. Ξέρεις δε μου αρέσει να στριμώχνομαι, ούτε να νιώθω πως γίνομαι βάρος. Για αυτό θα αποχωρήσω αξιοπρεπώς. Όμως σκέψου πως την επόμενη φορά που θα με χρειαστείς δε θα είμαι εκεί για σένα. Μπορώ με ευκολία να υιοθετήσω τη δική σου συμπεριφορά, πηγαίνοντας κόντρα στην ψυχή μου, στον ίδιο μου τον εαυτό. Φεύγω και σε αφήνω να με κατηγορήσεις για άλλη μια φορά. Εξάλλου για σένα πάντα εγώ ήμουν η παράλογη. Αν προσπαθούσες να με ακούσεις για μια φορά, χωρίς να με στήσεις στον τοίχο ίσως τα πάντα να ήταν διαφορετικά...
