Σε συνάντησα μετά από καιρό..

 Σήμερα είχα την ατυχία να βρεθώ στον ίδιο χώρο μαζί σου μετά από καιρό. Την φοβόμουν μέρες αυτή τη συνάντηση. Φοβόμουν εμένα την ίδια, τα συναισθήματα που θα ξυπνούσαν όταν θα σε αντίκριζα. Μετά από τα όσο έγιναν ένιωθα παγωμένη, μουδιασμένη. Όταν μπήκα στο μαγαζί έπιασα τον εαυτό μου να σε ψάχνει. Δεν ήσουν εκεί και προς στιγμήν ανακουφίστηκα. Οι ώρες κυλούσαν ευχάριστα, μέχρι που φάνηκες μπροστά μου. Συναισθήματα ανάμεικτα, θυμός αλλά και μία υποψία ''ευτυχίας''.
   Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ήθελα να σε πλησιάσω, να σου μιλήσω, να σε αγκαλιάσω. Τα τελευταία σου λόγια, όμως, είχαν την ικανότητα ακόμη και μετά από τόσες μέρες να επιδράσουν καταλυτικά στο να μην πραγματοποιήσω αυτή μου την επιθυμία, παρόρμηση, πες το όπως θες... Έτσι έμεινα να σε κοιτάζω από μακριά όσο εσύ δεν με παρατηρούσες. Βαθιά μέσα μου ήλπιζα ότι θα ερχόσουν. Δε μπορεί να ήσουν τόσο γαϊδούρι. Δυστυχώς για ακόμη μια φορά με διαψεύδεις.
   Βρέθηκα ξανά αντιμέτωπη με την αδιαφορία σου. Ένιωσα τόσο ασήμαντη. Ήμουν εκεί, όμως για σένα δεν υπήρχα. Δε σκοπεύω να σου παραπονεθώ για τίποτα από αυτά. Μετά τη στάση σου αυτή δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος. Η επιλογή σου είναι ξεκάθαρη, δε με θέλεις στη ζωή σου. Ξέρεις δε μου αρέσει να στριμώχνομαι, ούτε να νιώθω πως γίνομαι βάρος. Για αυτό θα αποχωρήσω αξιοπρεπώς. Όμως σκέψου πως την επόμενη φορά που θα με χρειαστείς δε θα είμαι εκεί για σένα. Μπορώ με ευκολία να υιοθετήσω τη δική σου συμπεριφορά, πηγαίνοντας κόντρα στην ψυχή μου, στον ίδιο μου τον εαυτό. Φεύγω και σε αφήνω να με κατηγορήσεις για άλλη μια φορά. Εξάλλου για σένα πάντα εγώ ήμουν η παράλογη. Αν προσπαθούσες να με ακούσεις για μια φορά, χωρίς να με στήσεις στον τοίχο ίσως τα πάντα να ήταν διαφορετικά...