Έπρεπε να το βάλω στα πόδια...

  Από την αρχή ήξερα τη θέση που μου αναλογούσε στη ζωή σου. Για την ακρίβεια δεν υπήρξε ποτέ καμία θέση, εγώ ήμουν αυτή που επέλεξε να στριμωχτεί σε μια γωνιά ενός παραγεμισμένου δωματίου. Επέλεγα να αγνοήσω τα σημάδια, εθελοτυφλούσα. Μάταια πίστευα πως αν προσπαθήσω, αν επιμείνω, θα σε έκανα με τον καιρό να με αγαπήσεις. Πόσο ηλίθια ήμουν; Έπρεπε να το βάλω στα πόδια εδώ και χρόνια. Να πάψω να ανέχομαι συμπεριφορές, που δε μου άξιζαν. Πάντα λόγια, μεγάλα λόγια, δίχως κανένα απολύτως νόημα. Πράξεις ποτέ. Όμως κανείς δε σου είπε, αγάπη μου, πως οι πράξεις είναι αυτές που μένουν, όχι τα λόγια.

  Η φύση των ανθρώπων είναι συνήθως μαζοχιστική. Έτσι και εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Γιαυτό επέλεξα να μείνω. Μια ζωή στη σκιά, να προσπαθώ για το ακατόρθωτο. Βλέπεις ήθελα να με αγαπήσεις. Μην τρομάζεις, σε ανθρώπινο επίπεδο εννοούσα.

  Δεν ξέρω αν έκανα εγώ κάποιο λάθος, αν με τη συμπεριφορά μου σε πίεσα. Πάντα εγώ ήμουν η υπερβολική, η παράλογη, αυτή που δημιουργούσε θέμα με το παραμικρό. Κάθισες ποτέ σου να σκεφτείς ότι είμαι και εγώ άνθρωπος με συναισθήματα; Ξέρεις και εγώ πληγώνομαι, και εγώ κλαίω. Ήμουν πάντα εκεί για να σε ακούσω, όμως εσύ ποτέ δεν είδες την απόγνωση στο βλέμμα μου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πάντα να με αντιμετωπίζεις σαν να ήμουν κάτι δεδομένο. Δε νομίζεις ότι υπήρξες λίγο αχάριστος; Τι σου λέω τώρα, ε; Αυτά για σένα είναι ψιλά γράμματα. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν αλλάξεις συμπεριφορά θα καταλήξεις μόνος σου.