Δεν άντεχα την απουσία σου..

 

 Ξύπνησα. Δεν είχα διάθεση ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι. Μέρες σαν τη σημερινή ήθελα απλά να εξαφανιστώ, να πάψω να υπάρχω. Ουδεμία όρεξη για φαγητό. Με το ζόρι έπεισα τον εαυτό μου να μπει για μπάνιο. Θα μπορούσα να βουλιάξω για μέρες στο κρεβάτι μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ, και αυτό για να πάψω να σκέφτομαι. Να σκέφτομαι εσένα. Ευχόμουν να πάθω αμνησία, να ξεχάσω τα πάντα. Μικρό το τίμημα, αν σκεφτεί κανείς πως θα έβγαινες από μέσα μου.
   Ήσουν συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου. Πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν εσένα, όταν ξυπνούσα ήσουν πάντοτε η πρώτη σκέψη μου. Έτρωγα και συλλογιζόμουν πως θα ήταν να τρώγαμε μαζί. Κάθε φορά που άκουγα μουσική ένας στίχος αρκούσε για να σε φέρει στη θύμηση μου. Κάποιες φορές, μάλιστα, πετύχαινα στο ραδιόφωνο τραγούδια που μου έμαθες εσύ ή κομμάτια που σου είχα αφιερώσει. Υπήρχαν βραδιές, τις οποίες επέλεγα να δω ταινία, με μοναδικό σκοπό να απασχολήσω το μυαλό μου. Όμως, ακόμη και τότε ήσουν εκεί. Μέσα σε μια σκηνή που σε θυμίζει. Δεν σου κρύβω πως κάποιες φορές έβαζα να δω τις αγαπημένες σου ταινίες. Μια απελπισμένη προσπάθεια να σε νιώσω κοντά μου. Το πρόσωπο σου στοίχειωνε ακόμη και τα όνειρα μου. Πάντα απών, και όμως πάντα εδώ.
   Ακόμη και τις μέρες που έπαιρνα την απόφαση να βγω με φίλους, σε μια απόπειρα να ξεφύγω από τις σκέψεις μου, ήσουν και πάλι μαζί μου. Σε κουβαλούσα μέσα μου. Έψαχνα ασυναίσθητα ανάμεσα στο πλήθος μήπως σε δω. Ας μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου, η αλήθεια είναι πως ήθελα απεγνωσμένα να σε δω. Έστω για λίγα δευτερόλεπτα από μακριά. Πάντα έβγαινα με την ελπίδα να σε πετύχω ''τυχαία'' στο δρόμο.
   Το χειρότερο ήταν τις νύχτες. Τότε μου έλειπες περισσότερο. Όταν ξάπλωνα στο άδειο μου κρεβάτι, μέσα στη σιωπή και το απόλυτο σκοτάδι. Τότε ευχόμουν να ήσουν δίπλα μου, να με πάρεις αγκαλιά και εγώ να αποκοιμηθώ σαν μικρό παιδί μέσα στην ασφάλεια των χεριών σου. Όμως δεν ήσουν εκεί. Έτσι και εγώ προσπάθησα να πιαστώ από κάτι για να μην τρελαθώ. (Ίσως και να είχα αρχίσει ήδη να τρελαίνομαι.) Βλέπεις δεν άντεχα την απουσία σου, για αυτό και άρχισα να κοιμάμαι αγκαλιάζοντας κάποιο δικό σου ρούχο. Η κορνίζα με τη φωτογραφία σου ήταν πάντοτε στο κομοδίνο. Βλέπεις ήθελα το πρόσωπο σου να είναι το πρώτο πράγμα που θα αντίκριζα όταν ξυπνούσα. Έτσι ζούσα με την ψευδαίσθηση πως ήσουν δίπλα μου. Φυσικά και δε σου είπα ποτέ τίποτα από όλα αυτά. Εξάλλου, τι νόημα θα είχα να τα μάθεις;