Προσδοκίες Και Πραγματικότητα

Απόψε είναι από αυτές τις νύχτες που θες να μιλήσεις κάπου, αλλά δεν ξέρεις που να τα πεις. Ή για να το θέσω καλύτερα φοβάσαι πως ακόμη και αν μιλήσεις σε κάποιον δεν θα καταλάβει το πως νιώθεις. Ίσως πάλι βαθιά μέσα σου να κρύβεις πράγματα που δε θες να πεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Φοβάσαι πως αν τα βγάλεις προς τα έξω θα τους δώσεις υπόσταση, την συγκατάβαση σου για να σε κατασπαράξουν...
  Για καιρό μαζεύεις πράγματα, συναισθήματα μέσα σου, ώσπου φτάνεις στο σημείο να μην αντέχεις άλλο. Η ψυχή σου έχει βαρύνει τόσο, που νομίζεις πως θα εκραγεί και θα σκορπίσει σε χιλιάδες, μικρά κομμάτια. Κομμάτια που βαθιά μέσα σου εύχεσαι να μπορούσαν να πληγώσουν τους υπεύθυνους για αυτή σου την κατάσταση... Θα σε κάνει όμως να νιώσεις καλύτερα;
  Την απάντηση δεν την έχει ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός. Ακόμη και να πληρώσεις κάποιον με το ίδιο νόμισμα, όπως λένε, η ζημιά που έχει γίνει δεν αλλάζει. Έτσι με την πάροδο του χρόνου μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι με τα σημάδια που έχουν χαραχθεί για τα καλά στην ψυχή σου.
   Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλη τη ζημιά δεν την κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, που αφήνουμε να μπουν στη ζωή μας και να μας πλησιάσουν, αλλά οι προσδοκίες που εμείς έχουμε από αυτούς ή την όλη κατάσταση γενικότερα. Προσδοκίες που προκύπτουν είτε από τον φόβο μη μείνουμε μόνοι, είτε από τα συναισθήματα που τρέφουμε εμείς για εκείνους. Στη δεύτερη αυτή (και φαρμακερή) περίπτωση συχνά θεωρούμε δεδομένο πως ο εκάστοτε άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας είναι διατεθειμένος να κάνει για εμάς ο,τι εμείς για εκείνον. Αυτό, λοιπόν, είναι και το μέγα λάθος...
   Τώρα θα μου πείτε γιατί μας τα λες όλα αυτά. Δεν νομίζω πως ήθελα να καταλήξω κάπου γράφοντας το κείμενο αυτό. Απλώς είχα την ανάγκη να ξεδιπλώσω τις σκέψεις, που εδώ και ώρα ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι μου.