Σήμερα είχα την ατυχία να βρεθώ στον ίδιο χώρο μαζί σου μετά από καιρό. Την φοβόμουν μέρες αυτή τη συνάντηση. Φοβόμουν εμένα την ίδια, τα συναισθήματα που θα ξυπνούσαν όταν θα σε αντίκριζα. Μετά από τα όσο έγιναν ένιωθα παγωμένη, μουδιασμένη. Όταν μπήκα στο μαγαζί έπιασα τον εαυτό μου να σε ψάχνει. Δεν ήσουν εκεί και προς στιγμήν ανακουφίστηκα. Οι ώρες κυλούσαν ευχάριστα, μέχρι που φάνηκες μπροστά μου. Συναισθήματα ανάμεικτα, θυμός αλλά και μία υποψία ''ευτυχίας''.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ήθελα να σε πλησιάσω, να σου μιλήσω, να σε αγκαλιάσω. Τα τελευταία σου λόγια, όμως, είχαν την ικανότητα ακόμη και μετά από τόσες μέρες να επιδράσουν καταλυτικά στο να μην πραγματοποιήσω αυτή μου την επιθυμία, παρόρμηση, πες το όπως θες... Έτσι έμεινα να σε κοιτάζω από μακριά όσο εσύ δεν με παρατηρούσες. Βαθιά μέσα μου ήλπιζα ότι θα ερχόσουν. Δε μπορεί να ήσουν τόσο γαϊδούρι. Δυστυχώς για ακόμη μια φορά με διαψεύδεις.
Βρέθηκα ξανά αντιμέτωπη με την αδιαφορία σου. Ένιωσα τόσο ασήμαντη. Ήμουν εκεί, όμως για σένα δεν υπήρχα. Δε σκοπεύω να σου παραπονεθώ για τίποτα από αυτά. Μετά τη στάση σου αυτή δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος. Η επιλογή σου είναι ξεκάθαρη, δε με θέλεις στη ζωή σου. Ξέρεις δε μου αρέσει να στριμώχνομαι, ούτε να νιώθω πως γίνομαι βάρος. Για αυτό θα αποχωρήσω αξιοπρεπώς. Όμως σκέψου πως την επόμενη φορά που θα με χρειαστείς δε θα είμαι εκεί για σένα. Μπορώ με ευκολία να υιοθετήσω τη δική σου συμπεριφορά, πηγαίνοντας κόντρα στην ψυχή μου, στον ίδιο μου τον εαυτό. Φεύγω και σε αφήνω να με κατηγορήσεις για άλλη μια φορά. Εξάλλου για σένα πάντα εγώ ήμουν η παράλογη. Αν προσπαθούσες να με ακούσεις για μια φορά, χωρίς να με στήσεις στον τοίχο ίσως τα πάντα να ήταν διαφορετικά...
Λαμβάνοντας υπ' όψιν της όλα όσα είχαν συζητηθεί πάνω στο θέμα, αποφάσισε να του μιλήσει. Να του εξηγήσει γιατί παρίστανε μια άλλη για τόσες μέρες. Του είπε τα πάντα, πως όλο αυτό δεν ήταν στο χαρακτήρα της. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που έκανε κάτι τόσο βλακώδες. Η αντίδραση του την ξάφνιασε. Όταν άκουσε όλα εκείνα που είχε να του πει, της δήλωσε πως το είχε καταλάβει σχεδόν από την αρχή. Ένιωσε τόσο άσχημα με τον εαυτό της.
Παρά το τι συνέβη, αυτός συνέχισε να της μιλά. Θέλησε να μάθει την πραγματική της ταυτότητα. Ήθελε να δει ποια ήταν η κοπέλα, με την οποία μιλούσε όλο αυτό το διάστημα. Συζήτησαν για αρκετή ώρα, αυτή τη φορά χωρίς να χρειάζεται να κρύβει την πραγματική της ταυτότητα. Έδειχνε να του αρέσει...
Όμως η χαρά της δεν κράτησε για πολύ. Οι μέρες περνούσαν και δεν είχε νέα του. Της έλειπε. Ήθελε να μιλήσει μαζί του, να τον συναντήσει. Αλλά ήταν αρκετά αξιοπρεπής (ίσως και εγωίστρια) για να επικοινωνήσει μαζί του. Τα έβαζε με τον εαυτό της, γιατί ήταν ανίκανη να ελέγξει τις σκέψεις της. Ξεπηδούσε με τόση αυθάδεια μέσα στο μυαλό της και το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να το εμποδίσει.
Τελικά αποφάσισε να μην τον ενοχλήσει. Ήξερε πως δεν είχε το δικαίωμα να τον σκέφτεται, δεν είχε το δικαίωμα να της λείπει. Ήταν απλώς ένας ξένος. Έτσι κατέβασε το διακόπτη των συναισθημάτων της και αποφάσισε να συνεχίσει από εκεί που έμεινε. Σαν να μην τον γνώρισε ποτέ...
Κατά καιρούς ακούμε διάφορες ιστορίες και λέμε πως δε μπορεί να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Μία τέτοια ιστορία είναι και αυτή εδώ. Δε θα αναφερθώ σε ονόματα και λοιπές λεπτομέρειες (για προφανείς λόγους). Ας ονομάσουμε, λοιπόν, την πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας Χ και τον πρωταγωνιστή μας y.
Η Χ λοιπόν γνωρίζει τον y τυχαία μέσω ενός site κοινωνικής δικτύωσης. Για την ακρίβεια αυτός την προσεγγίζει πρώτος. Τώρα θα μου πείτε που είναι το πρόβλημα. Έχετε δίκαιο, και εγώ στη θέση σας το ίδιο θα σκεφτόμουν. Η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή όσο ακούγεται (ή μάλλον διαβάζεται!).
Η δεσποινίς Χ έτυχε να βρίσκεται σε εκείνο το site κοινωνικής δικτύωσης, όμως όχι από το αληθινό της ''προφίλ''. Δε θα αναφερθώ στους λόγους που την οδήγησαν να κάνει κάτι τόσο χαζό (κατά τη δική μου ταπεινή άποψη). Ας επανέλθουμε όμως στην ιστορία μας. Ξεκίνησε λοιπόν να του απαντάει, στην αρχή για πλάκα. Ήθελε απλώς να περάσει την ώρα της, μέχρι να δώσει σημεία ζωής ο λόγος ύπαρξης αυτού του ψεύτικου προφίλ. Βλέπετε καμιά φορά η ζωή, η μοίρα, το σύμπαν ή όποιος άλλος θέλετε, παίζουν περίεργα παιχνίδια.
Τελικά ο y κατέληξε να της αρέσει. Όχι μόνο εμφανισιακά, αλλά και ως άνθρωπος. Όσο πιο πολύ μιλούσε μαζί του, τόσο τη γοήτευε ο χαρακτήρας του. Οι μέρες περνούσαν και εξακολουθούσε να έχει επικοινωνία μαζί του. Έπιανε τον εαυτό της να τον σκέφτεται όλο και περισσότερο. Περίμενε πως και πως μήνυμα του. Υπήρχαν βράδια που τον έβλεπε ακόμη και στον ύπνο της. Τι είχε πάθει; Είχε αρχίσει να τρομάζει με τον ίδιος της τον εαυτό. Της άρεσε, τον ήθελε. Αυτό ήταν το μόνο βέβαιο. Όμως τι μπορούσε να κάνει; Τόσες μέρες του παρουσιαζόταν σαν μια άλλη. Όσες φορές της πρότεινε να συναντηθούν έβρισκε συνεχώς χαζές δικαιολογίες. Πως να πήγαινε, αφού ήταν μια άλλη; Νευρίαζε με τον ίδιο της τον εαυτό. Ένιωθε άσχημα γιατί τον κορόιδευε. Ο y δεν ήταν από τους ανθρώπους που θα τους άξιζε μια τέτοια συμπεριφορά. Ήταν κύριος με όλη τη σημασία της λέξης.
Πάνω σε μια συζήτηση τους της είχε πει πως εκτός από την εμφάνιση του άρεσε και ο χαρακτήρας της. Ήταν όμως αρκετό αυτό; Η Χ είχε τρομοκρατηθεί. Δεν ήξερε τι να κάνει. Να του έλεγε την αλήθεια με την ελπίδα ότι θα την καταλάβαινε ή έστω θα προσπερνούσε την ανοησία της αυτή; Ή να προσπαθούσε να τον προσεγγίσει ως ο ''πραγματικός'' της εαυτός; Στην πρώτη περίπτωση φοβόταν ότι θα θύμωνε μαζί της (εγώ προσωπικά δε θα τον αδικούσα), και στη δεύτερη πως ίσως δε θα του άρεσε. Έτσι η αγαπητή μας Χ όντας σε αδιέξοδο πήρε την απόφαση να εξαφανιστεί. Δεν ήθελε να τον κοροϊδεύει άλλο.
Αυτή ήταν με (όχι και τόσο) λίγα λόγια η ιστορία της. Η δική μου γνώμη είναι πως έπρεπε να κάνει έστω μια προσπάθεια ως η ίδια, πριν εγκαταλείψει εντελώς. Όμως ήταν αρκετά εγωίστρια ή αρκετά ανασφαλής. Ίσως πάλι ένας συνδυασμός και των δύο αυτών. Εσείς τι θα τη συμβουλεύατε να κάνει;
Ξύπνησα. Δεν είχα διάθεση ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι. Μέρες σαν τη σημερινή ήθελα απλά να εξαφανιστώ, να πάψω να υπάρχω. Ουδεμία όρεξη για φαγητό. Με το ζόρι έπεισα τον εαυτό μου να μπει για μπάνιο. Θα μπορούσα να βουλιάξω για μέρες στο κρεβάτι μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ, και αυτό για να πάψω να σκέφτομαι. Να σκέφτομαι εσένα. Ευχόμουν να πάθω αμνησία, να ξεχάσω τα πάντα. Μικρό το τίμημα, αν σκεφτεί κανείς πως θα έβγαινες από μέσα μου.
Ήσουν συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου. Πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν εσένα, όταν ξυπνούσα ήσουν πάντοτε η πρώτη σκέψη μου. Έτρωγα και συλλογιζόμουν πως θα ήταν να τρώγαμε μαζί. Κάθε φορά που άκουγα μουσική ένας στίχος αρκούσε για να σε φέρει στη θύμηση μου. Κάποιες φορές, μάλιστα, πετύχαινα στο ραδιόφωνο τραγούδια που μου έμαθες εσύ ή κομμάτια που σου είχα αφιερώσει. Υπήρχαν βραδιές, τις οποίες επέλεγα να δω ταινία, με μοναδικό σκοπό να απασχολήσω το μυαλό μου. Όμως, ακόμη και τότε ήσουν εκεί. Μέσα σε μια σκηνή που σε θυμίζει. Δεν σου κρύβω πως κάποιες φορές έβαζα να δω τις αγαπημένες σου ταινίες. Μια απελπισμένη προσπάθεια να σε νιώσω κοντά μου. Το πρόσωπο σου στοίχειωνε ακόμη και τα όνειρα μου. Πάντα απών, και όμως πάντα εδώ.
Ακόμη και τις μέρες που έπαιρνα την απόφαση να βγω με φίλους, σε μια απόπειρα να ξεφύγω από τις σκέψεις μου, ήσουν και πάλι μαζί μου. Σε κουβαλούσα μέσα μου. Έψαχνα ασυναίσθητα ανάμεσα στο πλήθος μήπως σε δω. Ας μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου, η αλήθεια είναι πως ήθελα απεγνωσμένα να σε δω. Έστω για λίγα δευτερόλεπτα από μακριά. Πάντα έβγαινα με την ελπίδα να σε πετύχω ''τυχαία'' στο δρόμο.
Το χειρότερο ήταν τις νύχτες. Τότε μου έλειπες περισσότερο. Όταν ξάπλωνα στο άδειο μου κρεβάτι, μέσα στη σιωπή και το απόλυτο σκοτάδι. Τότε ευχόμουν να ήσουν δίπλα μου, να με πάρεις αγκαλιά και εγώ να αποκοιμηθώ σαν μικρό παιδί μέσα στην ασφάλεια των χεριών σου. Όμως δεν ήσουν εκεί. Έτσι και εγώ προσπάθησα να πιαστώ από κάτι για να μην τρελαθώ. (Ίσως και να είχα αρχίσει ήδη να τρελαίνομαι.) Βλέπεις δεν άντεχα την απουσία σου, για αυτό και άρχισα να κοιμάμαι αγκαλιάζοντας κάποιο δικό σου ρούχο. Η κορνίζα με τη φωτογραφία σου ήταν πάντοτε στο κομοδίνο. Βλέπεις ήθελα το πρόσωπο σου να είναι το πρώτο πράγμα που θα αντίκριζα όταν ξυπνούσα. Έτσι ζούσα με την ψευδαίσθηση πως ήσουν δίπλα μου. Φυσικά και δε σου είπα ποτέ τίποτα από όλα αυτά. Εξάλλου, τι νόημα θα είχα να τα μάθεις;
Από την αρχή ήξερα τη θέση που μου αναλογούσε στη ζωή σου. Για την ακρίβεια δεν υπήρξε ποτέ καμία θέση, εγώ ήμουν αυτή που επέλεξε να στριμωχτεί σε μια γωνιά ενός παραγεμισμένου δωματίου. Επέλεγα να αγνοήσω τα σημάδια, εθελοτυφλούσα. Μάταια πίστευα πως αν προσπαθήσω, αν επιμείνω, θα σε έκανα με τον καιρό να με αγαπήσεις. Πόσο ηλίθια ήμουν; Έπρεπε να το βάλω στα πόδια εδώ και χρόνια. Να πάψω να ανέχομαι συμπεριφορές, που δε μου άξιζαν. Πάντα λόγια, μεγάλα λόγια, δίχως κανένα απολύτως νόημα. Πράξεις ποτέ. Όμως κανείς δε σου είπε, αγάπη μου, πως οι πράξεις είναι αυτές που μένουν, όχι τα λόγια.
Η φύση των ανθρώπων είναι συνήθως μαζοχιστική. Έτσι και εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Γιαυτό επέλεξα να μείνω. Μια ζωή στη σκιά, να προσπαθώ για το ακατόρθωτο. Βλέπεις ήθελα να με αγαπήσεις. Μην τρομάζεις, σε ανθρώπινο επίπεδο εννοούσα.
Δεν ξέρω αν έκανα εγώ κάποιο λάθος, αν με τη συμπεριφορά μου σε πίεσα. Πάντα εγώ ήμουν η υπερβολική, η παράλογη, αυτή που δημιουργούσε θέμα με το παραμικρό. Κάθισες ποτέ σου να σκεφτείς ότι είμαι και εγώ άνθρωπος με συναισθήματα; Ξέρεις και εγώ πληγώνομαι, και εγώ κλαίω. Ήμουν πάντα εκεί για να σε ακούσω, όμως εσύ ποτέ δεν είδες την απόγνωση στο βλέμμα μου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πάντα να με αντιμετωπίζεις σαν να ήμουν κάτι δεδομένο. Δε νομίζεις ότι υπήρξες λίγο αχάριστος; Τι σου λέω τώρα, ε; Αυτά για σένα είναι ψιλά γράμματα. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν αλλάξεις συμπεριφορά θα καταλήξεις μόνος σου.
Δε με ξέρεις, όμως ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω απόψε. Και αυτό γιατί είσαι ο άνθρωπος που εν αγνοία του και άθελα του πήρε από μένα ο,τι έχω αγαπήσει περισσότερο. Βλέπεις, η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Δε σε κατηγορώ, δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω άλλωστε. Θα σου ζητήσω όμως ένα πράγμα, να τον αγαπάς. Να του δώσεις όλα εκείνα που ήμουν διατεθειμένη, αλλά δε μπόρεσα ποτέ εγώ να του προσφέρω. Να τον κάνεις να χαμογελάει, όμως μαζί να γελάνε και τα μάτια του. Να του δείχνεις κάθε μέρα πόσο μοναδικό πλάσμα είναι και να διώχνεις μακριά όλους του τους δαίμονες. Μην σκεφτείς ποτέ σου να τον πληγώσεις, αυτά τα μάτια δεν πρέπει να κλαίνε. Όταν αισθάνεται πως δεν πρόκειται να τα καταφέρει να τον παίρνεις αγκαλιά και να τον καθησυχάζεις πως όλα θα πάνε καλά. Μην τον αφήσεις ποτέ να αμφιβάλλει για τον εαυτό του και για την αξία του. Να τον φροντίζεις σαν μικρό παιδί. Να είσαι δίπλα του σε κάθε όμορφη και άσχημη στιγμή.
Ξέρεις, κάποιες φορές εύχομαι να γινόμουν εσύ, έστω και για μία μέρα. Να ζήσω αυτές τις πολύτιμες, για μένα, είκοσι τέσσερις ώρες κοντά του. Ακόμη και αν ήξερα πως θα είναι οι τελευταίες μου. Σου λέω με απόλυτη σιγουριά πως έτσι θα επέλεγα να τις περάσω.
Σε ζηλεύω, δε θα το αρνηθώ. Και αυτό γιατί σου έδωσε τόσο απλόχερα κάτι για το οποίο παλεύω χρόνια, την αγάπη του. Γιαυτό σε παρακαλώ να τον προσέχεις, όπως θα το έκανα και εγώ.
Όπως και να 'χει θέλω να είναι ευτυχισμένος, ακόμη και αν δεν είμαι εγώ αυτή που θα τον κάνει...
