Όλα αυτά που θέλω να σου πω

Αυτό το κείμενο είναι για σένα. Για όλα αυτά που θέλω να σου πω, αλλά πολλές φορές δεν μου είναι εύκολο να εκφράσω. Ξέρεις ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στα λόγια και ποτέ μου δεν εκδήλωνα τα συναισθήματα μου όσο θα 'θελα. Μια ζωή ''κουμπωμένη'', όμως έτσι είμαι εγώ. Σε σένα λοιπόν, που ίσως δεν διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο θέλω να μιλήσω απόψε.
  Ξέρεις είσαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που καταφέρνουν να βγάλουν τον καλύτερο μου εαυτό προς τα έξω. Τις ώρες που περνάω μαζί σου, κάθε φορά που μιλάμε, υπάρχουν φορές που δε με αναγνωρίζω. Και αυτό γιατί βλέπω έναν άλλο εαυτό, γεμάτο αγάπη και όμορφα συναισθήματα. Από την πρώτη μέρα που σε γνώρισα πάντα είχες ένα μαγικό τρόπο να με κάνεις να νοιάζομαι για σένα. Ξέρεις, νιώθω τόσο όμορφα όταν σε βλέπω να χαμογελάς, ειδικά όταν ξέρω πως εγώ είμαι η αιτία.
  Αν ήσουν εδώ τώρα πιθανότατα θα μου έλεγες πως όλα αυτά τα λέω γιατί είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Δυστυχώς πέφτεις έξω! Αυτός ο κάποτε έρωτας έχει εξελιχθεί σε αγάπη. Ένα είδος αγάπης που μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν ήξερα ότι μπορώ να αισθανθώ. Θέλω να είμαι εδώ για σένα, χωρίς να περιμένω κάτι ως αντάλλαγμα. Απλά γιατί το να είμαι κοντά σου και να σε νοιάζομαι με κάνει να νιώθω καλύτερος άνθρωπος.
  Και κάτι τελευταίο για το τέλος. Ανεξάρτητα από το αν θα με αφήσεις να είμαι μέρος της ζωής σου ή όχι, θέλω να ξέρεις πως εγώ θα είμαι πάντα εδώ για σένα. Ελπίζω να είσαι πάντα ευτυχισμένος στη ζωή σου. Και να θυμάσαι ότι αυτά τα μάτια αξίζει πάντα να χαμογελάνε!

             
 
  

Σάββατο Βράδυ..

Σάββατο βράδυ, μουντός καιρός, και εγώ κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο μου, μη θέλοντας να δω άνθρωπο. Μοναδική μου συντροφιά η μουσική των Nightwsh που ακούγεται στο background. Κοιτάζοντας για ώρα το ταβάνι μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω. Όχι τόσο γιατί ήθελα να πω κάτι συγκεκριμένο, όσο γιατί αν δεν απασχολήσω τον εαυτό μου με κάτι νομίζω πως θα τρελαθώ. Τόσες πολλές σκέψεις και συναισθήματα μαζεμένα, που δεν ξέρω αν μπορώ να τα αντέξω. Για την ακρίβεια δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω άλλο τον ίδιο μου τον εαυτό. Για να είμαι πιο σωστή, αυτό που ο εαυτός μου κατέληξε να είναι.
  Δεν θα μιλήσω πάλι για εκείνον, γιατί έχει καταντήσει παραπάνω από γραφικό. Ούτε για το πως έχω καταλήξει να λυπάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Για να πω την αλήθεια αυτό εδώ το κείμενο δεν έχει κανέναν άλλο σκοπό, πέρα από το ότι προσπαθώ να ξεγελάσω την ώρα, μπας και περάσει λίγο πιο γρήγορα (και λίγο πιο ανώδυνα).
  Είναι στιγμές σαν τη σημερινή που νομίζω πως ακόμη και αν ανοίξω την καρδιά μου σε κάποιον, κανείς δε θα με καταλάβει. Οπότε προτιμώ να κρατήσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου. Τώρα αν με άκουγε κανείς θα έλεγε πως οι φίλοι είναι κοντά μας και στα δύσκολα. Όμως ποιο το νόημα να φορτώνω τους άλλους , ενώ εξ αρχής γνωρίζω πως κανείς δε μπορεί να με βοηθήσει, εφόσον εγώ η ίδια δε μπορώ (και δε θέλω) να βοηθήσω τον εαυτό μου. Αντιθέτως έχω επιτρέψει στο σκοτάδι να μπει βαθιά μέσα μου και να ριζώσει. Δεν ξέρω πως (και αν) μπορώ να συνεχίσω..

                               

Πάντα με έκανες να νιώθω λίγη..

 

Πέμπτη βράδυ, εδώ και ώρα κοιτάζω τη λευκή σελίδα, μη ξέροντας πως να ξεκινήσω. Τόσες πολλές σκέψεις και συναισθήματα που παλεύουν να βγουν προς τα έξω. Πάνε τόσα χρόνια και ακόμη να συνηθίσω την επιρροή που έχει πάνω μου η συμπεριφορά σου. Πάντα είχες αυτή τη ''μαγική'' ικανότητα να με κάνεις να νιώθω λίγη. Να αμφιβάλω για τον εαυτό μου. Ο,τι και αν έκανα ποτέ δεν ήταν αρκετό για σένα. Και εγώ αντί να το πάρω απόφαση και να εγκαταλείψω κάθε μάταιη προσπάθεια, παρέμεινα εδώ να δοκιμάζω τα όρια μου κάθε μέρα και από λίγο. Και εσύ δεν έχανες ποτέ την ευκαιρία να μου επιβεβαιώσεις πόσο μαλάκας υπήρξα για ακόμη μια φορά.

  Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως αυτός είναι ο τρόπος σου για να δοκιμάζεις τα όρια μου. Μέχρι που μπορείς να φτάσεις; Για πόσο θα αντέχω αυτή σου τη συμπεριφορά; Δεν εθελοτυφλώ, ξέρω πως κάνεις κατάχρηση της αγάπης μου για σένα. Όσο άσχημα και αν νιώσω, όσο και αν με νευριάσεις, ξέρεις πως στο τέλος θα επιλέξω να τα ''ξεχάσω'' όλα. Τελικά εγώ η ίδια σου έδωσα το ελεύθερο να με αντιμετωπίζεις με αυτό τον τρόπο. Έχω φτάσει στο σημείο να ''τρώω'' την ψυχή μου κάθε μέρα και από λίγο. Ατελέσφορες προσπάθειες να καταλάβω που φταίω. Τι κάνω λάθος. Τελικά ίσως  το μοναδικό μου λάθος είναι πως σε αγάπησα...

                                                     

Αγαπητέ μου εαυτέ...

Αγαπητέ μου εαυτέ, είναι φορές, όπως και τώρα, που θέλω να σου μιλήσω. Όσο περίεργο και αν σου ακούγεται υπάρχουν στιγμές που ούτε καν εγώ δε σε καταλαβαίνω. Γιατί έφτασες ως εδώ; Γιατί δεν προσπάθησες να παλέψεις αυτή την κατάσταση, που μέρα με τη μέρα σε τραβάει όλο και πιο βαθιά στον πάτο; Κάποιες φορές νιώθω σαν να με έχεις αιχμαλωτίσει με μια αόρατη αλυσίδα, την οποία δε μπορώ να δω, αλλά αισθάνομαι να με πνίγει. Με τραβάς μαζί σου και εγώ ακολουθώ, χωρίς να προβάλω καμία απολύτως αντίσταση.

  Κάποτε ήσουν περήφανος, δεν άφηνες κανέναν να μειώνει την αξία σου. Και τώρα εσύ είσαι αυτός που έπαψε να αναγνωρίζει το τι αξίζει. Όμως πια σε έχει παρασύρει το σκοτάδι. Δεν άφησες τίποτα φωτεινό στην ψυχή σου. Γιατί τραβάς και μένα μαζί σου; Γιατί δεν αφήνεις αυτή την αλυσίδα; Δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτή την κατάσταση. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως χάθηκα. Με έχει καταβροχθίσει το σκοτάδι...

Θα είμαι πάντα εκεί...

 

Το να αγαπάς κάποιον πολλές φορές δεν είναι αρκετό. Στη δική μου περίπτωση σίγουρα δεν ήταν. Πάντα με έκανες να νιώθω λίγη. Ο,τι και αν έκανα ποτέ δεν ήταν αρκετό. Όσο και να προσπάθησα έπεφτα πάντα σε τείχος. Ένα τείχος καλά υψωμένο, που με εμπόδιζε να μπω στη ζωή σου. Δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου, ξέρω πολύ καλά πως εσύ ήσουν αυτός που το τοποθέτησε εκεί. Και εγώ πάντα να προσπαθώ για μια θέση στη ζωή σου. Όμως τι μπορείς να κάνεις όταν ο άλλος δε σε θέλει μέσα σε αυτήν;
 
  Το μόνο που ήθελα ήταν να με αφήσεις να σε αγαπήσω, να είμαι εκεί για σένα και να σε κάνω να χαμογελάς. Δε ζήτησα ποτέ κάτι ως αντάλλαγμα. Μόνο να μου δώσεις λίγο από το χρόνο σου και μια μικρή θέση στη ζωή σου. Και που ξέρεις; Ίσως με τον καιρό έβλεπες πως άξιζε τον κόπο. Αντί για αυτό προτίμησες να με κρατήσεις σε απόσταση. Μια απόσταση που όσο και να προσπάθησα δεν κατάφερα ποτέ να εκμηδενίσω. Έτσι κατέληξα να αισθάνομαι πως δεν είμαι αρκετή για σένα. Πως ο,τι και να κάνω είναι λάθος. Έφτασα στο σημείο να με συγκρίνω με άτομα του περιβάλλοντος σου. Να προσπαθώ να καταλάβω τι παραπάνω είχαν αυτοί και επέλεξες να τους κρατήσεις δίπλα σου; Δεν πληρούσα τις κατάλληλες προϋποθέσεις;
 
  Όμως ακόμη και τώρα παραμένω δίπλα σου, χωρίς να το γνωρίζεις. Είμαι πάντα εκεί, έτοιμη να κάνω την εμφάνιση μου ακριβώς τη στιγμή που θα με χρειαστείς. Μπορεί να μην είμαι εγώ αυτή που θα ήθελες κοντά σου στα δύσκολα, όμως ποτέ μου δεν μπόρεσα να νικήσω αυτή μου την επιθυμία να σου δώσω αγάπη. Θέλω να θυμάσαι πως ο,τι και αν συμβεί, ακόμη και αν νιώσεις πως όλοι έχουν φύγει από κοντά σου, η δική μου αγκαλιά θα είναι πάντα ανοιχτή και θα σε περιμένει.

Ανιδιοτελής αγάπη

 

Η ανιδιοτέλεια είναι κάτι που χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο, του οποίου οι πράξεις δεν αποσκοπούν σε κάποιο συμφέρον, αλλά πηγάζουν από πολύ πιο ευγενή κίνητρα, όπως είναι η αληθινή αγάπη. Για αυτού του είδους την αγάπη θα ήθελα να μιλήσω σήμερα. Στις μέρες μας η λέξη αυτή έχει γίνει καραμέλα, και έχουμε φτάσει στο σημείο να ευτελίζουμε την αξία της. Κακά τα ψέμματα, θέλει κότσια για να μπορείς να αγαπάς. Πως όμως ξεχωρίζουμε την πραγματική αγάπη από έναν απλό ενθουσιασμό ή ακόμη και τον έρωτα;

  Για μένα η αγάπη είναι ένα εντελώς διαφορετικό συναίσθημα από τον έρωτα, χωρίς το ένα να αποκλείει την ύπαρξη του άλλου. Όταν αγαπάς κάποιον υπάρχει η πιθανότητα να είσαι ερωτευμένος μαζί του παράλληλα, όπως μπορεί να είσαι ερωτευμένος με κάποιον, αλλά όταν ο έρωτας ξεθωριάσει να μείνει η αγάπη για το άλλο άτομο. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που βιώνουμε ένα απλό ενθουσιασμό, που λανθασμένα κάποιοι μεταφράζουμε ως αγάπη.

  Ας μη μείνω όμως μόνο στην ερωτική αγάπη. Η αγάπη βρίσκεται παντού γύρω μας και μπορεί να εκφραστεί σε τόσες πολλές μορφές, όπως είναι η μητρική, η φιλική αγάπη κ.ο.κ. Πότε μπορούμε όμως να πούμε πως αγαπάμε αληθινά; Η απάντηση είναι πολύ πιο απλή από ότι νομίζουμε και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά σε νοιάζει να είναι καλά. Όταν κάνεις κάτι για αυτόν δεν αποσκοπείς σε τίποτα, σου αρκεί ένα του χαμόγελο. Η χαρά στα μάτια του είναι παραπάνω από αρκετή για να σε κάνει να αισθανθείς όμορφα. Όταν σε χρειάζεται παραμερίζεις ακόμη και τις ίδιες σου τις ανάγκες για να μπορέσεις να βοηθήσεις. 

  Προσωπικά έχω βιώσει παρόμοια συναισθήματα και ανακάλυψα ένα κομμάτι του εαυτού μου που, για να πω την αλήθεια, δεν ήξερα ότι υπήρχε. Κανένα συναίσθημα δεν είναι πιο όμορφο από το να κάνεις πράγματα για κάποιον, απλά και μόνο για να τον δεις να χαμογελάει. Ας αφήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας ελεύθερο να αγαπήσει. Ακόμη και αν καταλήξουμε να πληγωθούμε, το να τρέφει κανείς τόσο ανιδιοτελή συναισθήματα για κάποιον, δε θα μπορούσε να είναι παρά ένα δώρο στον ίδιο του τον εαυτό. Το να έχεις όμορφη ψυχή και να νοιάζεσαι και για κάποιον άλλον, πέρα από τον εαυτό σου είναι το πιο όμορφο και σπάνιο δώρο που μπορείς να κάνεις σε σένα! 

  

Ομοφυλοφιλία

Έχοντας πρόσφατα μια συζήτηση σχετικά με το θέμα της ομοφυλοφιλίας μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω αυτό το άρθρο. Ήδη από παλιότερα το θέμα αυτό αποτελεί μεγάλο ταμπού και αρκετές φορές προκαλεί ακραίες αντιδράσεις. Δυστυχώς ως ένα βαθμό αυτό ισχύει ακόμη και στις μέρες μας. Όσο ‘’προοδευτικοί’’ και ανοιχτόμυαλοι και αν θέλουμε να δείχνουμε, ένα μεγάλο ποσοστό νιώθει άβολα ακόμη και να συζητήσει για αυτό.

  Πολλοί άνθρωποι χαρακτηρίζουν τους ομοφυλόφιλους (τόσο τους άντρες, όσο και τις γυναίκες) ως κάτι το μη φυσιολογικό, τις περισσότερες φορές χωρίς να είναι σε θέση να αιτιολογήσουν την άποψη τους. Όμως ποιος θα μπορούσε να δώσει έναν ακριβή ορισμό στον όρο ‘’φυσιολογικός’’;  Με ποια κριτήρια μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάτι ως φυσιολογικό ή μη φυσιολογικό αντίστοιχα; Για μένα αυτός ο όρος είναι κάτι το εντελώς υποκειμενικό. Αυτό που έγω θεωρώ φυσιολογικό μπορεί για κάποιον άλλον να μην είναι και το αντίστροφο.

  Ακόμη και αν κάποιος θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως κάτι μη κοινωνικά αποδεκτό, μη φυσιολογικό, ανήθικο ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, ας μπούμε για λίγο στη διαδικασία να σκεφτούμε: όσο και αν μια κατάσταση δεν είναι σύμφωνη με τα δικά μας κοινωνικά και ηθικά πρότυπα, είναι σωστό να εκδηλώνονται ρατσιστικές συμπεριφορές ενάντια σε μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων;  Ίσως θα έπρεπε να μπούμε για λίγο στη θέση τους και τότε ίσως καταλάβουμε πως μπορεί να νιώθουν. (Αυτό φυσικά ισχύει για κάθε μορφή ρατσισμού). Ας μην ξεχνάμε πως και οι ομοφυλόφιλοι είναι άνθρωποι όπως και εμείς, με συναισθήματα και ευαισθησίες.

  Για μένα προσωπικά η χειρότερη μορφή ρατσισμού στο θέμα της ομοφυλοφιλίας είναι αυτή που μπορεί να βιώσει κανείς μέσα στο οικογενειακό ή ακόμη και το φιλικό του περιβάλλον. Πόσο άσχημο και ψυχοφθόρο μπορεί να είναι για έναν άνθρωπο να μην τον αποδέχονται τα άτομα που αγαπάει και θεωρεί σημαντικά; Πόσο κακό μπορεί να καταλήξει να του κάνει μια τέτοια συμπεριφορά;

  Για μένα προσωπικά η ομοφυλοφιλία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια διαφορετική σεξουαλική προτίμηση, όπως ακριβώς θα μπορούσε κανείς να έχει μια διαφορετική προτίμηση στο φαγητό, στον τρόπο ντυσίματος, στη μουσική που ακούει κ.ο.κ. Φυσικά αυτή είναι η δική μου άποψη πάνω στο θέμα, και δεν έχω σκοπό να την επιβάλλω σε κανέναν. Κάποιοι ίσως αναρωτιέστε αν ανήκω και εγώ σε αυτή την ‘’ομάδα’’ ανθρώπων. Αν θα έπρεπε, λοιπόν, να βάλω μια ταμπέλα στον εαυτό μου, θα ήταν αυτή του ‘’straight’’.

  Θα μπορούσα να γράφω για ώρες ολόκληρες, αλλά θα καταλήξω να είμαι βαρετή! Κλείνοντας, λοιπόν, θα ήθελα να τονίσω πως πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Και πως η διαφορετικότητα κάποιου σε οποιοδήποτε θέμα, δεν είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να βρεθεί υπόλογος. Ας αρχίσουμε λοιπόν να κοιτάμε και λίγο τι κρύβει ο άλλος μέσα στην ψυχή του, πριν αποφασίσουμε τι ''ταμπέλα θα του φορέσουμε''. 

                                                 

Λείπεις...

  ‘’Μου λείπεις’’, μέσα σε αυτές τις δυο λέξεις μπορώ να συνοψίσω όλα όσα θα ήθελα να σου πω απόψε. Δεν πρόκειται όμως να στείλω ποτέ αυτό το μήνυμα. Ακόμη και αν το έκανα δεν ξέρω αν θα είχε κάποιο αποτέλεσμα. Αν με άκουγε κανείς ίσως μου έλεγε πως όταν αγαπάς δεν πράττεις με σκοπό κάποιο αντάλλαγμα. Όχι λοιπόν, δεν περιμένω κάτι από σένα, απλώς είναι που δεν αντέχω άλλο αυτή την απόρριψη. Πριν βιαστείς να με κρίνεις, δε μίλησα ποτέ για ερωτική απόρριψη, αλλά για αυτού του είδους την απόρριψη που σε απαξιώνει σαν άνθρωπο.

  

  Γιαυτό δεν πρόκειται να μάθεις πως ακόμη και τώρα, ύστερα από τόσους μήνες εξακολουθώ να σε σκέφτομαι. Μπορώ να σου πω με σιγουριά πως μέρα με τη μέρα, αντί να καταλαγιάζει αυτή η επιθυμία, σε ζητώ όλο και περισσότερο. Έχεις μετατραπεί σε μια αρρώστια που κάθε μέρα κλέβει  και λίγο από τον εαυτό μου. Πολλοί λένε πως ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι κάτι σαν καρκίνος, που κατατρώει λίγο λίγο την ψυχή. Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκεται τώρα και η δική μου ψυχή. Δεν ξέρω αν είναι δικό σου το φταίξιμο ή είμαι εγώ η υπεύθυνη για την καταστασή μου. Όμως, μπορούμε να επιλέξουμε ποιον θα ερωτευτούμε και ποιον όχι; Καθαρά ρητορικό ερώτημα, δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει.

  

  Έτσι και εγώ βρέθηκα να πνίγομαι μέσα στην προσωπική μου κόλαση. Ακόμη και τις μέρες που νιώθω κάπως καλύτερα, πιστεύοντας πως σιγά σιγά φεύγεις από μέσα μου, αρκεί ένα μόνο τραγούδι, ένας στίχος που θα σε φέρει και πάλι εδώ. Και εσύ με την πρώτη ευκαιρία θα αρχίσεις τις ατελείωτες βόλτες μέσα στο μυαλό μου.

  Η παρουσία, ή για να είμαι πιο σωστή η απουσία σου, γίνεται εντονότερη τα βράδια. Τότε που όλα είναι τόσο ήσυχα και γαλήνια. Δεν την αντέχω όμως αυτή τη σιωπή, με πνίγει. Το ξέρω πως δε θα ‘σαι ποτέ εδώ  για μένα. Δεν  έχει όμως καμία σημασία. Εγώ θα εξακολουθώ να σου λέω κάθε μέρα πως σε αγαπάω και πάντα θα σε καληνυχτίζω πριν κοιμηθώ. Και ας μην το μάθεις ποτέ…