Λείπεις...

  ‘’Μου λείπεις’’, μέσα σε αυτές τις δυο λέξεις μπορώ να συνοψίσω όλα όσα θα ήθελα να σου πω απόψε. Δεν πρόκειται όμως να στείλω ποτέ αυτό το μήνυμα. Ακόμη και αν το έκανα δεν ξέρω αν θα είχε κάποιο αποτέλεσμα. Αν με άκουγε κανείς ίσως μου έλεγε πως όταν αγαπάς δεν πράττεις με σκοπό κάποιο αντάλλαγμα. Όχι λοιπόν, δεν περιμένω κάτι από σένα, απλώς είναι που δεν αντέχω άλλο αυτή την απόρριψη. Πριν βιαστείς να με κρίνεις, δε μίλησα ποτέ για ερωτική απόρριψη, αλλά για αυτού του είδους την απόρριψη που σε απαξιώνει σαν άνθρωπο.

  

  Γιαυτό δεν πρόκειται να μάθεις πως ακόμη και τώρα, ύστερα από τόσους μήνες εξακολουθώ να σε σκέφτομαι. Μπορώ να σου πω με σιγουριά πως μέρα με τη μέρα, αντί να καταλαγιάζει αυτή η επιθυμία, σε ζητώ όλο και περισσότερο. Έχεις μετατραπεί σε μια αρρώστια που κάθε μέρα κλέβει  και λίγο από τον εαυτό μου. Πολλοί λένε πως ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι κάτι σαν καρκίνος, που κατατρώει λίγο λίγο την ψυχή. Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκεται τώρα και η δική μου ψυχή. Δεν ξέρω αν είναι δικό σου το φταίξιμο ή είμαι εγώ η υπεύθυνη για την καταστασή μου. Όμως, μπορούμε να επιλέξουμε ποιον θα ερωτευτούμε και ποιον όχι; Καθαρά ρητορικό ερώτημα, δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει.

  

  Έτσι και εγώ βρέθηκα να πνίγομαι μέσα στην προσωπική μου κόλαση. Ακόμη και τις μέρες που νιώθω κάπως καλύτερα, πιστεύοντας πως σιγά σιγά φεύγεις από μέσα μου, αρκεί ένα μόνο τραγούδι, ένας στίχος που θα σε φέρει και πάλι εδώ. Και εσύ με την πρώτη ευκαιρία θα αρχίσεις τις ατελείωτες βόλτες μέσα στο μυαλό μου.

  Η παρουσία, ή για να είμαι πιο σωστή η απουσία σου, γίνεται εντονότερη τα βράδια. Τότε που όλα είναι τόσο ήσυχα και γαλήνια. Δεν την αντέχω όμως αυτή τη σιωπή, με πνίγει. Το ξέρω πως δε θα ‘σαι ποτέ εδώ  για μένα. Δεν  έχει όμως καμία σημασία. Εγώ θα εξακολουθώ να σου λέω κάθε μέρα πως σε αγαπάω και πάντα θα σε καληνυχτίζω πριν κοιμηθώ. Και ας μην το μάθεις ποτέ…