Αγαπητέ μου εαυτέ, είναι φορές, όπως και τώρα, που θέλω να σου μιλήσω. Όσο περίεργο και αν σου ακούγεται υπάρχουν στιγμές που ούτε καν εγώ δε σε καταλαβαίνω. Γιατί έφτασες ως εδώ; Γιατί δεν προσπάθησες να παλέψεις αυτή την κατάσταση, που μέρα με τη μέρα σε τραβάει όλο και πιο βαθιά στον πάτο; Κάποιες φορές νιώθω σαν να με έχεις αιχμαλωτίσει με μια αόρατη αλυσίδα, την οποία δε μπορώ να δω, αλλά αισθάνομαι να με πνίγει. Με τραβάς μαζί σου και εγώ ακολουθώ, χωρίς να προβάλω καμία απολύτως αντίσταση.
Κάποτε ήσουν περήφανος, δεν άφηνες κανέναν να μειώνει την αξία σου. Και τώρα εσύ είσαι αυτός που έπαψε να αναγνωρίζει το τι αξίζει. Όμως πια σε έχει παρασύρει το σκοτάδι. Δεν άφησες τίποτα φωτεινό στην ψυχή σου. Γιατί τραβάς και μένα μαζί σου; Γιατί δεν αφήνεις αυτή την αλυσίδα; Δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτή την κατάσταση. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως χάθηκα. Με έχει καταβροχθίσει το σκοτάδι...
"Γιατί έφτασες ως εδώ;" Πως έφτασες ως εδώ είναι το θέμα, το γιατί το ξέρεις... και στο χέρι σου να την αλλάξεις, αλλά θέλει το χρόνο της =)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μέχρι να πάρεις ανάποδες, μην ανησυχείς :P
Όπως λέει και ένα "ρητό" : "Έχει και η ζωή restart! πουτάνα όλα λέγεται" xD