Σάββατο Βράδυ..

Σάββατο βράδυ, μουντός καιρός, και εγώ κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο μου, μη θέλοντας να δω άνθρωπο. Μοναδική μου συντροφιά η μουσική των Nightwsh που ακούγεται στο background. Κοιτάζοντας για ώρα το ταβάνι μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω. Όχι τόσο γιατί ήθελα να πω κάτι συγκεκριμένο, όσο γιατί αν δεν απασχολήσω τον εαυτό μου με κάτι νομίζω πως θα τρελαθώ. Τόσες πολλές σκέψεις και συναισθήματα μαζεμένα, που δεν ξέρω αν μπορώ να τα αντέξω. Για την ακρίβεια δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω άλλο τον ίδιο μου τον εαυτό. Για να είμαι πιο σωστή, αυτό που ο εαυτός μου κατέληξε να είναι.
  Δεν θα μιλήσω πάλι για εκείνον, γιατί έχει καταντήσει παραπάνω από γραφικό. Ούτε για το πως έχω καταλήξει να λυπάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Για να πω την αλήθεια αυτό εδώ το κείμενο δεν έχει κανέναν άλλο σκοπό, πέρα από το ότι προσπαθώ να ξεγελάσω την ώρα, μπας και περάσει λίγο πιο γρήγορα (και λίγο πιο ανώδυνα).
  Είναι στιγμές σαν τη σημερινή που νομίζω πως ακόμη και αν ανοίξω την καρδιά μου σε κάποιον, κανείς δε θα με καταλάβει. Οπότε προτιμώ να κρατήσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου. Τώρα αν με άκουγε κανείς θα έλεγε πως οι φίλοι είναι κοντά μας και στα δύσκολα. Όμως ποιο το νόημα να φορτώνω τους άλλους , ενώ εξ αρχής γνωρίζω πως κανείς δε μπορεί να με βοηθήσει, εφόσον εγώ η ίδια δε μπορώ (και δε θέλω) να βοηθήσω τον εαυτό μου. Αντιθέτως έχω επιτρέψει στο σκοτάδι να μπει βαθιά μέσα μου και να ριζώσει. Δεν ξέρω πως (και αν) μπορώ να συνεχίσω..