Lost inside my own feelings, there was nothing I could do. This voice in my head wouldn't stop screaming. Everything was there, either I liked it or not... You were here, inside my every thought. The image of your face was so clear now. You were the first thing I was thinking about in the morning and the last one before I go to sleep. There were times that you were present even in my dreams.
But I never wished for this to happen. I didn't want to feel anymore. You see, after all these years I had become numb...Who were you to make me feel again? I never asked for any of this.
Sometimes I feel helpless, all I want is to push you away. Having you in my life only makes me want you more and more. But deep inside I know that there's no escape. Even if I walk away, if I disappear, you will still be present inside me, inside my every thought.
How can I ever explain all of these to you? Would you understand me or would you try at least? I used to feel isolated, but not anymore. For some strange reason I now found comfort inside this apathy of mine. I am afraid to love, I am afraid to open up myself to anyone. Maybe I'm ashamed of showing the ''real me'' to you. I wish I was able to let you in, but I can't.
Πολλές φορές στη ζωή μας κάνουμε πράγματα, για τα οποία δεν είμαστε απολύτως σίγουροι. Άλλες φορές μετανιώνουμε για αυτά εκ των υστέρων. Τώρα θα μου πείτε πως ο χρόνος δε γυρίζει πίσω και πως ο,τι έγινε δεν αλλάζει. Ευτυχώς ή δυστυχώς όχι.
Για να γίνω κάπως πιο συγκεκριμένη ας μιλήσω για το κομμάτι των ανθρωπίνων σχέσεων. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ερωτευτεί έστω και μία φορά στη ζωή μας. Κάποιοι στάθηκαν αρκετά τυχεροί ώστε ο έρωτας τους να βρει την ανταπόκριση που επιθυμούσαν, άλλοι πάλι έμαθαν να ζουν με μία συνεχή απώλεια. Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία θα ήθελα να σταθώ.
Όταν ο έρωτας μας για ένα άλλο πρόσωπο δε βρίσκει ανταπόκριση, συνήθως παραμένουμε προσκολλημένοι εκεί, θρηνώντας την απουσία του από τη ζωή μας. Όλη αυτή η κατάσταση έχει αρνητικό αντίκτυπο στη διάθεση μας και κατά συνέπεια στην καθημερινότητα μας. Και κάπου εκεί, όταν δεν πάει άλλο, έρχονται να επέμβουν οι φίλοι μας και τα άτομα από το κοντινό μας περιβάλλον. Προσπαθώντας να μας εξηγήσουν αυτό που δε μπορούμε (ή πολλές φορές αρνούμαστε) να δούμε από μόνοι μας. Περνώντας ο καιρός έρχεται μια στιγμή που ίσως τα λόγια τους σε συνδυασμό με την (ελάχιστη) λογική που μας έχει απομείνει μας κάνουν να καταλάβουμε οτι όλο αυτό πρέπει να αλλάξει.
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Πως κάνουμε τη θεωρία πράξη; Αυτό εξαρτάται από τον καθένα μας προσωπικά. Κάποιος θα σου έλεγε οτι κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν απλά και μόνο για να αποσπάσει το μυαλό του από τα ίδια χιλιοπαιγμένα σενάρια μέσα στο κεφάλι του. Κάποιος άλλος, πιο τολμηρός ίσως, να επιχειρούσε να γνωρίσει νέα άτομα. Εξάλλου πολλοί είναι αυτοί που λένε πως ο έρωτας με έρωτα περνάει. Και κάπου εδώ είναι που προκύπτει το ερώτημα, το θέλει πραγματικά ή όλο αυτό είναι μια απελπισμένη προσπάθεια διαφυγής από την ισχύουσα πραγματικότητα; Προσωπικά δεν έχω δώσει την απάντηση ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.... Ποιά είναι άραγε η σωστή και ποιά η λάθος επιλογή;
Απόψε είναι από αυτές τις νύχτες που θες να μιλήσεις κάπου, αλλά δεν ξέρεις που να τα πεις. Ή για να το θέσω καλύτερα φοβάσαι πως ακόμη και αν μιλήσεις σε κάποιον δεν θα καταλάβει το πως νιώθεις. Ίσως πάλι βαθιά μέσα σου να κρύβεις πράγματα που δε θες να πεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Φοβάσαι πως αν τα βγάλεις προς τα έξω θα τους δώσεις υπόσταση, την συγκατάβαση σου για να σε κατασπαράξουν...
Για καιρό μαζεύεις πράγματα, συναισθήματα μέσα σου, ώσπου φτάνεις στο σημείο να μην αντέχεις άλλο. Η ψυχή σου έχει βαρύνει τόσο, που νομίζεις πως θα εκραγεί και θα σκορπίσει σε χιλιάδες, μικρά κομμάτια. Κομμάτια που βαθιά μέσα σου εύχεσαι να μπορούσαν να πληγώσουν τους υπεύθυνους για αυτή σου την κατάσταση... Θα σε κάνει όμως να νιώσεις καλύτερα;
Την απάντηση δεν την έχει ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός. Ακόμη και να πληρώσεις κάποιον με το ίδιο νόμισμα, όπως λένε, η ζημιά που έχει γίνει δεν αλλάζει. Έτσι με την πάροδο του χρόνου μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι με τα σημάδια που έχουν χαραχθεί για τα καλά στην ψυχή σου.
Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλη τη ζημιά δεν την κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, που αφήνουμε να μπουν στη ζωή μας και να μας πλησιάσουν, αλλά οι προσδοκίες που εμείς έχουμε από αυτούς ή την όλη κατάσταση γενικότερα. Προσδοκίες που προκύπτουν είτε από τον φόβο μη μείνουμε μόνοι, είτε από τα συναισθήματα που τρέφουμε εμείς για εκείνους. Στη δεύτερη αυτή (και φαρμακερή) περίπτωση συχνά θεωρούμε δεδομένο πως ο εκάστοτε άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας είναι διατεθειμένος να κάνει για εμάς ο,τι εμείς για εκείνον. Αυτό, λοιπόν, είναι και το μέγα λάθος...
Τώρα θα μου πείτε γιατί μας τα λες όλα αυτά. Δεν νομίζω πως ήθελα να καταλήξω κάπου γράφοντας το κείμενο αυτό. Απλώς είχα την ανάγκη να ξεδιπλώσω τις σκέψεις, που εδώ και ώρα ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι μου.
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015
Βράδυ Δευτέρας, ετοιμαζόμουν για έξοδο με φίλους. Ξαφνικά την ησυχία μου διατάραξε ο γνώριμος ήχος του κινητού μου τηλεφώνου. Νέο μήνυμα. Πριν το διαβάσω δεν θα φανταζόμουν ποτέ ποιος ήταν ο αποστολέας. Εσύ... Για άλλη μια φορά εσύ. Μετά από τόσους μήνες να σχηματίζεται ξανά ο αριθμός σου στην οθόνη. Γιατί; Η απάντηση απλή για σένα, ήθελες απλά να ευχηθείς για τα γενέθλια μου.
Με ένα τόσο δα ''αθώο'' μήνυμα κατάφερες να τρυπώσεις για ακόμη μια φορά στη σκέψη μου. Πάλεψα μήνες ολόκληρους για να περιορίσω την παρουσία σου μέσα στο κεφάλι μου και όμως είσαι πάλι εδώ. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί με βασανίζεις. Αφού ποτέ σου δε μου άφησες χώρο στη ζωή σου. Πάντοτε εγώ ήμουν αυτή που προσπαθούσα να στριμωχτώ απεγνωσμένα σε μια μικρή γωνιά...
Θέλω να φύγεις από το μυαλό μου, από την ψυχή μου. Είσαι σαν καρκίνος, που ύστερα από καιρό κάνει την επανεμφάνιση του σε έναν υγιή οργανισμό. Άφησε με ήσυχη, πάψε επιτέλους να υπάρχεις. Θέλω να συνεχίσω τη ζωή μου σαν να μη σε γνώρισα ποτέ.
Αν με άκουγες τώρα ίσως με έλεγες σκληρή. Δεν είμαι. Όχι από επιλογή. Είναι που προσπαθώ να περισώσω ο,τι απέμεινε από τον εαυτό μου. Σ'αγαπάω, δεν πρόκειται να σου πω ψέμματα. Δεν έπαψα και ίσως να μην το κάνω και ποτέ. Όμως όσο και αν αγαπάς κάτι δεν μπορείς να το αφήσεις να σε καταστρέψει...
My name is Eleanor and tonight is the right time to tell you my story. I'm 25 years old, yes, I have lived 25 years of isolation. No, I was never really left alone, if that's what you wonder about. In my life I met a lot of people, I had friends, loved ones. But the loneliness was always there, waiting for me to lay inside her arms, like a little baby. You know, that's the worst feeling of them all, to feel isolated, even when you are surrounded by others. Hearing the voices of your own demons screaming inside your head, craving for your soul. Oh, my soul, yes, I don't have one. To tell the truth I've forgotten if I ever had one or if I was born like this, the souless, empty shell I am today. I'm not capable to feel love anymore. Even though some people were unfortunate enough to love me. In the end I knew that it would only bring them harm. Once I had loved or maybe that's what I thought. But it seems like centuries since that day. I have forgotten completely how it felt. Now I see love only as a curse. Everyone that loves is doomed to suffer forever and must learn to live together with the fear of losing the thing they love. I can assure you, this fear became my reality. I endured this loss, I felt its pain in every inch of my body. I tasted the blood of my own soul. Oh, yes, now I remember. That's when I lost my soul. When all of my feeling and all my compassion were drained out of this body. Of course no one was aware of the state I was in. I didn't want them to know nor to feel sorry about me. Everyone has his own cross to bear and I have to carry mine alone. It was none of their business. I was never in need of being saved nor I wanted to after all. All I had to do was to put on a mask everytime I was around them. People always tend to believe only in what their eyes can see. But now, that time has passed, the final act needs to be played. I'm Eleanor and that was my story. Now let the curtains fall...
I was wandering inside this forest, I had been lost for so long. Something dark was approaching, I could feel its presence near me. At first I felt fear, but then I embraced my fate. I let the darkness in. In the blink of an eye I stopped caring about anyone or anything. I lost the ability to love. All I was able to feel was this rage inside me. I wanted to take revenge.
Once I felt love. I loved so much that I was nearly consumed by this emotion. But now I can see clearly. Love is nothing more than a weakness. It's like you are giving willingly to someone the permission to destroy you. That's what happened to me. I, alone, led myself to its own demise.
Now all that's left of me is an empty shell, without a soul. In search for a way to avenge for its long lost humanity. I'm the Dark Raven, now and forever...
Σήμερα είχα την ατυχία να βρεθώ στον ίδιο χώρο μαζί σου μετά από καιρό. Την φοβόμουν μέρες αυτή τη συνάντηση. Φοβόμουν εμένα την ίδια, τα συναισθήματα που θα ξυπνούσαν όταν θα σε αντίκριζα. Μετά από τα όσο έγιναν ένιωθα παγωμένη, μουδιασμένη. Όταν μπήκα στο μαγαζί έπιασα τον εαυτό μου να σε ψάχνει. Δεν ήσουν εκεί και προς στιγμήν ανακουφίστηκα. Οι ώρες κυλούσαν ευχάριστα, μέχρι που φάνηκες μπροστά μου. Συναισθήματα ανάμεικτα, θυμός αλλά και μία υποψία ''ευτυχίας''.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ήθελα να σε πλησιάσω, να σου μιλήσω, να σε αγκαλιάσω. Τα τελευταία σου λόγια, όμως, είχαν την ικανότητα ακόμη και μετά από τόσες μέρες να επιδράσουν καταλυτικά στο να μην πραγματοποιήσω αυτή μου την επιθυμία, παρόρμηση, πες το όπως θες... Έτσι έμεινα να σε κοιτάζω από μακριά όσο εσύ δεν με παρατηρούσες. Βαθιά μέσα μου ήλπιζα ότι θα ερχόσουν. Δε μπορεί να ήσουν τόσο γαϊδούρι. Δυστυχώς για ακόμη μια φορά με διαψεύδεις.
Βρέθηκα ξανά αντιμέτωπη με την αδιαφορία σου. Ένιωσα τόσο ασήμαντη. Ήμουν εκεί, όμως για σένα δεν υπήρχα. Δε σκοπεύω να σου παραπονεθώ για τίποτα από αυτά. Μετά τη στάση σου αυτή δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος. Η επιλογή σου είναι ξεκάθαρη, δε με θέλεις στη ζωή σου. Ξέρεις δε μου αρέσει να στριμώχνομαι, ούτε να νιώθω πως γίνομαι βάρος. Για αυτό θα αποχωρήσω αξιοπρεπώς. Όμως σκέψου πως την επόμενη φορά που θα με χρειαστείς δε θα είμαι εκεί για σένα. Μπορώ με ευκολία να υιοθετήσω τη δική σου συμπεριφορά, πηγαίνοντας κόντρα στην ψυχή μου, στον ίδιο μου τον εαυτό. Φεύγω και σε αφήνω να με κατηγορήσεις για άλλη μια φορά. Εξάλλου για σένα πάντα εγώ ήμουν η παράλογη. Αν προσπαθούσες να με ακούσεις για μια φορά, χωρίς να με στήσεις στον τοίχο ίσως τα πάντα να ήταν διαφορετικά...
Λαμβάνοντας υπ' όψιν της όλα όσα είχαν συζητηθεί πάνω στο θέμα, αποφάσισε να του μιλήσει. Να του εξηγήσει γιατί παρίστανε μια άλλη για τόσες μέρες. Του είπε τα πάντα, πως όλο αυτό δεν ήταν στο χαρακτήρα της. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που έκανε κάτι τόσο βλακώδες. Η αντίδραση του την ξάφνιασε. Όταν άκουσε όλα εκείνα που είχε να του πει, της δήλωσε πως το είχε καταλάβει σχεδόν από την αρχή. Ένιωσε τόσο άσχημα με τον εαυτό της.
Παρά το τι συνέβη, αυτός συνέχισε να της μιλά. Θέλησε να μάθει την πραγματική της ταυτότητα. Ήθελε να δει ποια ήταν η κοπέλα, με την οποία μιλούσε όλο αυτό το διάστημα. Συζήτησαν για αρκετή ώρα, αυτή τη φορά χωρίς να χρειάζεται να κρύβει την πραγματική της ταυτότητα. Έδειχνε να του αρέσει...
Όμως η χαρά της δεν κράτησε για πολύ. Οι μέρες περνούσαν και δεν είχε νέα του. Της έλειπε. Ήθελε να μιλήσει μαζί του, να τον συναντήσει. Αλλά ήταν αρκετά αξιοπρεπής (ίσως και εγωίστρια) για να επικοινωνήσει μαζί του. Τα έβαζε με τον εαυτό της, γιατί ήταν ανίκανη να ελέγξει τις σκέψεις της. Ξεπηδούσε με τόση αυθάδεια μέσα στο μυαλό της και το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να το εμποδίσει.
Τελικά αποφάσισε να μην τον ενοχλήσει. Ήξερε πως δεν είχε το δικαίωμα να τον σκέφτεται, δεν είχε το δικαίωμα να της λείπει. Ήταν απλώς ένας ξένος. Έτσι κατέβασε το διακόπτη των συναισθημάτων της και αποφάσισε να συνεχίσει από εκεί που έμεινε. Σαν να μην τον γνώρισε ποτέ...
Κατά καιρούς ακούμε διάφορες ιστορίες και λέμε πως δε μπορεί να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Μία τέτοια ιστορία είναι και αυτή εδώ. Δε θα αναφερθώ σε ονόματα και λοιπές λεπτομέρειες (για προφανείς λόγους). Ας ονομάσουμε, λοιπόν, την πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας Χ και τον πρωταγωνιστή μας y.
Η Χ λοιπόν γνωρίζει τον y τυχαία μέσω ενός site κοινωνικής δικτύωσης. Για την ακρίβεια αυτός την προσεγγίζει πρώτος. Τώρα θα μου πείτε που είναι το πρόβλημα. Έχετε δίκαιο, και εγώ στη θέση σας το ίδιο θα σκεφτόμουν. Η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή όσο ακούγεται (ή μάλλον διαβάζεται!).
Η δεσποινίς Χ έτυχε να βρίσκεται σε εκείνο το site κοινωνικής δικτύωσης, όμως όχι από το αληθινό της ''προφίλ''. Δε θα αναφερθώ στους λόγους που την οδήγησαν να κάνει κάτι τόσο χαζό (κατά τη δική μου ταπεινή άποψη). Ας επανέλθουμε όμως στην ιστορία μας. Ξεκίνησε λοιπόν να του απαντάει, στην αρχή για πλάκα. Ήθελε απλώς να περάσει την ώρα της, μέχρι να δώσει σημεία ζωής ο λόγος ύπαρξης αυτού του ψεύτικου προφίλ. Βλέπετε καμιά φορά η ζωή, η μοίρα, το σύμπαν ή όποιος άλλος θέλετε, παίζουν περίεργα παιχνίδια.
Τελικά ο y κατέληξε να της αρέσει. Όχι μόνο εμφανισιακά, αλλά και ως άνθρωπος. Όσο πιο πολύ μιλούσε μαζί του, τόσο τη γοήτευε ο χαρακτήρας του. Οι μέρες περνούσαν και εξακολουθούσε να έχει επικοινωνία μαζί του. Έπιανε τον εαυτό της να τον σκέφτεται όλο και περισσότερο. Περίμενε πως και πως μήνυμα του. Υπήρχαν βράδια που τον έβλεπε ακόμη και στον ύπνο της. Τι είχε πάθει; Είχε αρχίσει να τρομάζει με τον ίδιος της τον εαυτό. Της άρεσε, τον ήθελε. Αυτό ήταν το μόνο βέβαιο. Όμως τι μπορούσε να κάνει; Τόσες μέρες του παρουσιαζόταν σαν μια άλλη. Όσες φορές της πρότεινε να συναντηθούν έβρισκε συνεχώς χαζές δικαιολογίες. Πως να πήγαινε, αφού ήταν μια άλλη; Νευρίαζε με τον ίδιο της τον εαυτό. Ένιωθε άσχημα γιατί τον κορόιδευε. Ο y δεν ήταν από τους ανθρώπους που θα τους άξιζε μια τέτοια συμπεριφορά. Ήταν κύριος με όλη τη σημασία της λέξης.
Πάνω σε μια συζήτηση τους της είχε πει πως εκτός από την εμφάνιση του άρεσε και ο χαρακτήρας της. Ήταν όμως αρκετό αυτό; Η Χ είχε τρομοκρατηθεί. Δεν ήξερε τι να κάνει. Να του έλεγε την αλήθεια με την ελπίδα ότι θα την καταλάβαινε ή έστω θα προσπερνούσε την ανοησία της αυτή; Ή να προσπαθούσε να τον προσεγγίσει ως ο ''πραγματικός'' της εαυτός; Στην πρώτη περίπτωση φοβόταν ότι θα θύμωνε μαζί της (εγώ προσωπικά δε θα τον αδικούσα), και στη δεύτερη πως ίσως δε θα του άρεσε. Έτσι η αγαπητή μας Χ όντας σε αδιέξοδο πήρε την απόφαση να εξαφανιστεί. Δεν ήθελε να τον κοροϊδεύει άλλο.
Αυτή ήταν με (όχι και τόσο) λίγα λόγια η ιστορία της. Η δική μου γνώμη είναι πως έπρεπε να κάνει έστω μια προσπάθεια ως η ίδια, πριν εγκαταλείψει εντελώς. Όμως ήταν αρκετά εγωίστρια ή αρκετά ανασφαλής. Ίσως πάλι ένας συνδυασμός και των δύο αυτών. Εσείς τι θα τη συμβουλεύατε να κάνει;
Ξύπνησα. Δεν είχα διάθεση ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι. Μέρες σαν τη σημερινή ήθελα απλά να εξαφανιστώ, να πάψω να υπάρχω. Ουδεμία όρεξη για φαγητό. Με το ζόρι έπεισα τον εαυτό μου να μπει για μπάνιο. Θα μπορούσα να βουλιάξω για μέρες στο κρεβάτι μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ, και αυτό για να πάψω να σκέφτομαι. Να σκέφτομαι εσένα. Ευχόμουν να πάθω αμνησία, να ξεχάσω τα πάντα. Μικρό το τίμημα, αν σκεφτεί κανείς πως θα έβγαινες από μέσα μου.
Ήσουν συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου. Πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν εσένα, όταν ξυπνούσα ήσουν πάντοτε η πρώτη σκέψη μου. Έτρωγα και συλλογιζόμουν πως θα ήταν να τρώγαμε μαζί. Κάθε φορά που άκουγα μουσική ένας στίχος αρκούσε για να σε φέρει στη θύμηση μου. Κάποιες φορές, μάλιστα, πετύχαινα στο ραδιόφωνο τραγούδια που μου έμαθες εσύ ή κομμάτια που σου είχα αφιερώσει. Υπήρχαν βραδιές, τις οποίες επέλεγα να δω ταινία, με μοναδικό σκοπό να απασχολήσω το μυαλό μου. Όμως, ακόμη και τότε ήσουν εκεί. Μέσα σε μια σκηνή που σε θυμίζει. Δεν σου κρύβω πως κάποιες φορές έβαζα να δω τις αγαπημένες σου ταινίες. Μια απελπισμένη προσπάθεια να σε νιώσω κοντά μου. Το πρόσωπο σου στοίχειωνε ακόμη και τα όνειρα μου. Πάντα απών, και όμως πάντα εδώ.
Ακόμη και τις μέρες που έπαιρνα την απόφαση να βγω με φίλους, σε μια απόπειρα να ξεφύγω από τις σκέψεις μου, ήσουν και πάλι μαζί μου. Σε κουβαλούσα μέσα μου. Έψαχνα ασυναίσθητα ανάμεσα στο πλήθος μήπως σε δω. Ας μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου, η αλήθεια είναι πως ήθελα απεγνωσμένα να σε δω. Έστω για λίγα δευτερόλεπτα από μακριά. Πάντα έβγαινα με την ελπίδα να σε πετύχω ''τυχαία'' στο δρόμο.
Το χειρότερο ήταν τις νύχτες. Τότε μου έλειπες περισσότερο. Όταν ξάπλωνα στο άδειο μου κρεβάτι, μέσα στη σιωπή και το απόλυτο σκοτάδι. Τότε ευχόμουν να ήσουν δίπλα μου, να με πάρεις αγκαλιά και εγώ να αποκοιμηθώ σαν μικρό παιδί μέσα στην ασφάλεια των χεριών σου. Όμως δεν ήσουν εκεί. Έτσι και εγώ προσπάθησα να πιαστώ από κάτι για να μην τρελαθώ. (Ίσως και να είχα αρχίσει ήδη να τρελαίνομαι.) Βλέπεις δεν άντεχα την απουσία σου, για αυτό και άρχισα να κοιμάμαι αγκαλιάζοντας κάποιο δικό σου ρούχο. Η κορνίζα με τη φωτογραφία σου ήταν πάντοτε στο κομοδίνο. Βλέπεις ήθελα το πρόσωπο σου να είναι το πρώτο πράγμα που θα αντίκριζα όταν ξυπνούσα. Έτσι ζούσα με την ψευδαίσθηση πως ήσουν δίπλα μου. Φυσικά και δε σου είπα ποτέ τίποτα από όλα αυτά. Εξάλλου, τι νόημα θα είχα να τα μάθεις;
Από την αρχή ήξερα τη θέση που μου αναλογούσε στη ζωή σου. Για την ακρίβεια δεν υπήρξε ποτέ καμία θέση, εγώ ήμουν αυτή που επέλεξε να στριμωχτεί σε μια γωνιά ενός παραγεμισμένου δωματίου. Επέλεγα να αγνοήσω τα σημάδια, εθελοτυφλούσα. Μάταια πίστευα πως αν προσπαθήσω, αν επιμείνω, θα σε έκανα με τον καιρό να με αγαπήσεις. Πόσο ηλίθια ήμουν; Έπρεπε να το βάλω στα πόδια εδώ και χρόνια. Να πάψω να ανέχομαι συμπεριφορές, που δε μου άξιζαν. Πάντα λόγια, μεγάλα λόγια, δίχως κανένα απολύτως νόημα. Πράξεις ποτέ. Όμως κανείς δε σου είπε, αγάπη μου, πως οι πράξεις είναι αυτές που μένουν, όχι τα λόγια.
Η φύση των ανθρώπων είναι συνήθως μαζοχιστική. Έτσι και εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Γιαυτό επέλεξα να μείνω. Μια ζωή στη σκιά, να προσπαθώ για το ακατόρθωτο. Βλέπεις ήθελα να με αγαπήσεις. Μην τρομάζεις, σε ανθρώπινο επίπεδο εννοούσα.
Δεν ξέρω αν έκανα εγώ κάποιο λάθος, αν με τη συμπεριφορά μου σε πίεσα. Πάντα εγώ ήμουν η υπερβολική, η παράλογη, αυτή που δημιουργούσε θέμα με το παραμικρό. Κάθισες ποτέ σου να σκεφτείς ότι είμαι και εγώ άνθρωπος με συναισθήματα; Ξέρεις και εγώ πληγώνομαι, και εγώ κλαίω. Ήμουν πάντα εκεί για να σε ακούσω, όμως εσύ ποτέ δεν είδες την απόγνωση στο βλέμμα μου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πάντα να με αντιμετωπίζεις σαν να ήμουν κάτι δεδομένο. Δε νομίζεις ότι υπήρξες λίγο αχάριστος; Τι σου λέω τώρα, ε; Αυτά για σένα είναι ψιλά γράμματα. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν αλλάξεις συμπεριφορά θα καταλήξεις μόνος σου.
Δε με ξέρεις, όμως ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω απόψε. Και αυτό γιατί είσαι ο άνθρωπος που εν αγνοία του και άθελα του πήρε από μένα ο,τι έχω αγαπήσει περισσότερο. Βλέπεις, η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Δε σε κατηγορώ, δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω άλλωστε. Θα σου ζητήσω όμως ένα πράγμα, να τον αγαπάς. Να του δώσεις όλα εκείνα που ήμουν διατεθειμένη, αλλά δε μπόρεσα ποτέ εγώ να του προσφέρω. Να τον κάνεις να χαμογελάει, όμως μαζί να γελάνε και τα μάτια του. Να του δείχνεις κάθε μέρα πόσο μοναδικό πλάσμα είναι και να διώχνεις μακριά όλους του τους δαίμονες. Μην σκεφτείς ποτέ σου να τον πληγώσεις, αυτά τα μάτια δεν πρέπει να κλαίνε. Όταν αισθάνεται πως δεν πρόκειται να τα καταφέρει να τον παίρνεις αγκαλιά και να τον καθησυχάζεις πως όλα θα πάνε καλά. Μην τον αφήσεις ποτέ να αμφιβάλλει για τον εαυτό του και για την αξία του. Να τον φροντίζεις σαν μικρό παιδί. Να είσαι δίπλα του σε κάθε όμορφη και άσχημη στιγμή.
Ξέρεις, κάποιες φορές εύχομαι να γινόμουν εσύ, έστω και για μία μέρα. Να ζήσω αυτές τις πολύτιμες, για μένα, είκοσι τέσσερις ώρες κοντά του. Ακόμη και αν ήξερα πως θα είναι οι τελευταίες μου. Σου λέω με απόλυτη σιγουριά πως έτσι θα επέλεγα να τις περάσω.
Σε ζηλεύω, δε θα το αρνηθώ. Και αυτό γιατί σου έδωσε τόσο απλόχερα κάτι για το οποίο παλεύω χρόνια, την αγάπη του. Γιαυτό σε παρακαλώ να τον προσέχεις, όπως θα το έκανα και εγώ.
Όπως και να 'χει θέλω να είναι ευτυχισμένος, ακόμη και αν δεν είμαι εγώ αυτή που θα τον κάνει...
Αυτό το κείμενο είναι για σένα. Για όλα αυτά που θέλω να σου πω, αλλά πολλές φορές δεν μου είναι εύκολο να εκφράσω. Ξέρεις ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στα λόγια και ποτέ μου δεν εκδήλωνα τα συναισθήματα μου όσο θα 'θελα. Μια ζωή ''κουμπωμένη'', όμως έτσι είμαι εγώ. Σε σένα λοιπόν, που ίσως δεν διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο θέλω να μιλήσω απόψε.
Ξέρεις είσαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που καταφέρνουν να βγάλουν τον καλύτερο μου εαυτό προς τα έξω. Τις ώρες που περνάω μαζί σου, κάθε φορά που μιλάμε, υπάρχουν φορές που δε με αναγνωρίζω. Και αυτό γιατί βλέπω έναν άλλο εαυτό, γεμάτο αγάπη και όμορφα συναισθήματα. Από την πρώτη μέρα που σε γνώρισα πάντα είχες ένα μαγικό τρόπο να με κάνεις να νοιάζομαι για σένα. Ξέρεις, νιώθω τόσο όμορφα όταν σε βλέπω να χαμογελάς, ειδικά όταν ξέρω πως εγώ είμαι η αιτία.
Αν ήσουν εδώ τώρα πιθανότατα θα μου έλεγες πως όλα αυτά τα λέω γιατί είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Δυστυχώς πέφτεις έξω! Αυτός ο κάποτε έρωτας έχει εξελιχθεί σε αγάπη. Ένα είδος αγάπης που μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν ήξερα ότι μπορώ να αισθανθώ. Θέλω να είμαι εδώ για σένα, χωρίς να περιμένω κάτι ως αντάλλαγμα. Απλά γιατί το να είμαι κοντά σου και να σε νοιάζομαι με κάνει να νιώθω καλύτερος άνθρωπος.
Και κάτι τελευταίο για το τέλος. Ανεξάρτητα από το αν θα με αφήσεις να είμαι μέρος της ζωής σου ή όχι, θέλω να ξέρεις πως εγώ θα είμαι πάντα εδώ για σένα. Ελπίζω να είσαι πάντα ευτυχισμένος στη ζωή σου. Και να θυμάσαι ότι αυτά τα μάτια αξίζει πάντα να χαμογελάνε!
Σάββατο βράδυ, μουντός καιρός, και εγώ κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο μου, μη θέλοντας να δω άνθρωπο. Μοναδική μου συντροφιά η μουσική των Nightwsh που ακούγεται στο background. Κοιτάζοντας για ώρα το ταβάνι μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω. Όχι τόσο γιατί ήθελα να πω κάτι συγκεκριμένο, όσο γιατί αν δεν απασχολήσω τον εαυτό μου με κάτι νομίζω πως θα τρελαθώ. Τόσες πολλές σκέψεις και συναισθήματα μαζεμένα, που δεν ξέρω αν μπορώ να τα αντέξω. Για την ακρίβεια δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω άλλο τον ίδιο μου τον εαυτό. Για να είμαι πιο σωστή, αυτό που ο εαυτός μου κατέληξε να είναι.
Δεν θα μιλήσω πάλι για εκείνον, γιατί έχει καταντήσει παραπάνω από γραφικό. Ούτε για το πως έχω καταλήξει να λυπάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Για να πω την αλήθεια αυτό εδώ το κείμενο δεν έχει κανέναν άλλο σκοπό, πέρα από το ότι προσπαθώ να ξεγελάσω την ώρα, μπας και περάσει λίγο πιο γρήγορα (και λίγο πιο ανώδυνα).
Είναι στιγμές σαν τη σημερινή που νομίζω πως ακόμη και αν ανοίξω την καρδιά μου σε κάποιον, κανείς δε θα με καταλάβει. Οπότε προτιμώ να κρατήσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου. Τώρα αν με άκουγε κανείς θα έλεγε πως οι φίλοι είναι κοντά μας και στα δύσκολα. Όμως ποιο το νόημα να φορτώνω τους άλλους , ενώ εξ αρχής γνωρίζω πως κανείς δε μπορεί να με βοηθήσει, εφόσον εγώ η ίδια δε μπορώ (και δε θέλω) να βοηθήσω τον εαυτό μου. Αντιθέτως έχω επιτρέψει στο σκοτάδι να μπει βαθιά μέσα μου και να ριζώσει. Δεν ξέρω πως (και αν) μπορώ να συνεχίσω..
Πέμπτη βράδυ, εδώ και ώρα κοιτάζω τη λευκή σελίδα, μη ξέροντας πως να ξεκινήσω. Τόσες πολλές σκέψεις και συναισθήματα που παλεύουν να βγουν προς τα έξω. Πάνε τόσα χρόνια και ακόμη να συνηθίσω την επιρροή που έχει πάνω μου η συμπεριφορά σου. Πάντα είχες αυτή τη ''μαγική'' ικανότητα να με κάνεις να νιώθω λίγη. Να αμφιβάλω για τον εαυτό μου. Ο,τι και αν έκανα ποτέ δεν ήταν αρκετό για σένα. Και εγώ αντί να το πάρω απόφαση και να εγκαταλείψω κάθε μάταιη προσπάθεια, παρέμεινα εδώ να δοκιμάζω τα όρια μου κάθε μέρα και από λίγο. Και εσύ δεν έχανες ποτέ την ευκαιρία να μου επιβεβαιώσεις πόσο μαλάκας υπήρξα για ακόμη μια φορά.
Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως αυτός είναι ο τρόπος σου για να δοκιμάζεις τα όρια μου. Μέχρι που μπορείς να φτάσεις; Για πόσο θα αντέχω αυτή σου τη συμπεριφορά; Δεν εθελοτυφλώ, ξέρω πως κάνεις κατάχρηση της αγάπης μου για σένα. Όσο άσχημα και αν νιώσω, όσο και αν με νευριάσεις, ξέρεις πως στο τέλος θα επιλέξω να τα ''ξεχάσω'' όλα. Τελικά εγώ η ίδια σου έδωσα το ελεύθερο να με αντιμετωπίζεις με αυτό τον τρόπο. Έχω φτάσει στο σημείο να ''τρώω'' την ψυχή μου κάθε μέρα και από λίγο. Ατελέσφορες προσπάθειες να καταλάβω που φταίω. Τι κάνω λάθος. Τελικά ίσως το μοναδικό μου λάθος είναι πως σε αγάπησα...
Αγαπητέ μου εαυτέ, είναι φορές, όπως και τώρα, που θέλω να σου μιλήσω. Όσο περίεργο και αν σου ακούγεται υπάρχουν στιγμές που ούτε καν εγώ δε σε καταλαβαίνω. Γιατί έφτασες ως εδώ; Γιατί δεν προσπάθησες να παλέψεις αυτή την κατάσταση, που μέρα με τη μέρα σε τραβάει όλο και πιο βαθιά στον πάτο; Κάποιες φορές νιώθω σαν να με έχεις αιχμαλωτίσει με μια αόρατη αλυσίδα, την οποία δε μπορώ να δω, αλλά αισθάνομαι να με πνίγει. Με τραβάς μαζί σου και εγώ ακολουθώ, χωρίς να προβάλω καμία απολύτως αντίσταση.
Κάποτε ήσουν περήφανος, δεν άφηνες κανέναν να μειώνει την αξία σου. Και τώρα εσύ είσαι αυτός που έπαψε να αναγνωρίζει το τι αξίζει. Όμως πια σε έχει παρασύρει το σκοτάδι. Δεν άφησες τίποτα φωτεινό στην ψυχή σου. Γιατί τραβάς και μένα μαζί σου; Γιατί δεν αφήνεις αυτή την αλυσίδα; Δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτή την κατάσταση. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως χάθηκα. Με έχει καταβροχθίσει το σκοτάδι...
Το να αγαπάς κάποιον πολλές φορές δεν είναι αρκετό. Στη δική μου περίπτωση σίγουρα δεν ήταν. Πάντα με έκανες να νιώθω λίγη. Ο,τι και αν έκανα ποτέ δεν ήταν αρκετό. Όσο και να προσπάθησα έπεφτα πάντα σε τείχος. Ένα τείχος καλά υψωμένο, που με εμπόδιζε να μπω στη ζωή σου. Δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου, ξέρω πολύ καλά πως εσύ ήσουν αυτός που το τοποθέτησε εκεί. Και εγώ πάντα να προσπαθώ για μια θέση στη ζωή σου. Όμως τι μπορείς να κάνεις όταν ο άλλος δε σε θέλει μέσα σε αυτήν;
Το μόνο που ήθελα ήταν να με αφήσεις να σε αγαπήσω, να είμαι εκεί για σένα και να σε κάνω να χαμογελάς. Δε ζήτησα ποτέ κάτι ως αντάλλαγμα. Μόνο να μου δώσεις λίγο από το χρόνο σου και μια μικρή θέση στη ζωή σου. Και που ξέρεις; Ίσως με τον καιρό έβλεπες πως άξιζε τον κόπο. Αντί για αυτό προτίμησες να με κρατήσεις σε απόσταση. Μια απόσταση που όσο και να προσπάθησα δεν κατάφερα ποτέ να εκμηδενίσω. Έτσι κατέληξα να αισθάνομαι πως δεν είμαι αρκετή για σένα. Πως ο,τι και να κάνω είναι λάθος. Έφτασα στο σημείο να με συγκρίνω με άτομα του περιβάλλοντος σου. Να προσπαθώ να καταλάβω τι παραπάνω είχαν αυτοί και επέλεξες να τους κρατήσεις δίπλα σου; Δεν πληρούσα τις κατάλληλες προϋποθέσεις;
Όμως ακόμη και τώρα παραμένω δίπλα σου, χωρίς να το γνωρίζεις. Είμαι πάντα εκεί, έτοιμη να κάνω την εμφάνιση μου ακριβώς τη στιγμή που θα με χρειαστείς. Μπορεί να μην είμαι εγώ αυτή που θα ήθελες κοντά σου στα δύσκολα, όμως ποτέ μου δεν μπόρεσα να νικήσω αυτή μου την επιθυμία να σου δώσω αγάπη. Θέλω να θυμάσαι πως ο,τι και αν συμβεί, ακόμη και αν νιώσεις πως όλοι έχουν φύγει από κοντά σου, η δική μου αγκαλιά θα είναι πάντα ανοιχτή και θα σε περιμένει.
Η ανιδιοτέλεια είναι κάτι που χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο, του οποίου οι πράξεις δεν αποσκοπούν σε κάποιο συμφέρον, αλλά πηγάζουν από πολύ πιο ευγενή κίνητρα, όπως είναι η αληθινή αγάπη. Για αυτού του είδους την αγάπη θα ήθελα να μιλήσω σήμερα. Στις μέρες μας η λέξη αυτή έχει γίνει καραμέλα, και έχουμε φτάσει στο σημείο να ευτελίζουμε την αξία της. Κακά τα ψέμματα, θέλει κότσια για να μπορείς να αγαπάς. Πως όμως ξεχωρίζουμε την πραγματική αγάπη από έναν απλό ενθουσιασμό ή ακόμη και τον έρωτα;
Για μένα η αγάπη είναι ένα εντελώς διαφορετικό συναίσθημα από τον έρωτα, χωρίς το ένα να αποκλείει την ύπαρξη του άλλου. Όταν αγαπάς κάποιον υπάρχει η πιθανότητα να είσαι ερωτευμένος μαζί του παράλληλα, όπως μπορεί να είσαι ερωτευμένος με κάποιον, αλλά όταν ο έρωτας ξεθωριάσει να μείνει η αγάπη για το άλλο άτομο. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που βιώνουμε ένα απλό ενθουσιασμό, που λανθασμένα κάποιοι μεταφράζουμε ως αγάπη.
Ας μη μείνω όμως μόνο στην ερωτική αγάπη. Η αγάπη βρίσκεται παντού γύρω μας και μπορεί να εκφραστεί σε τόσες πολλές μορφές, όπως είναι η μητρική, η φιλική αγάπη κ.ο.κ. Πότε μπορούμε όμως να πούμε πως αγαπάμε αληθινά; Η απάντηση είναι πολύ πιο απλή από ότι νομίζουμε και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά σε νοιάζει να είναι καλά. Όταν κάνεις κάτι για αυτόν δεν αποσκοπείς σε τίποτα, σου αρκεί ένα του χαμόγελο. Η χαρά στα μάτια του είναι παραπάνω από αρκετή για να σε κάνει να αισθανθείς όμορφα. Όταν σε χρειάζεται παραμερίζεις ακόμη και τις ίδιες σου τις ανάγκες για να μπορέσεις να βοηθήσεις.
Προσωπικά έχω βιώσει παρόμοια συναισθήματα και ανακάλυψα ένα κομμάτι του εαυτού μου που, για να πω την αλήθεια, δεν ήξερα ότι υπήρχε. Κανένα συναίσθημα δεν είναι πιο όμορφο από το να κάνεις πράγματα για κάποιον, απλά και μόνο για να τον δεις να χαμογελάει. Ας αφήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας ελεύθερο να αγαπήσει. Ακόμη και αν καταλήξουμε να πληγωθούμε, το να τρέφει κανείς τόσο ανιδιοτελή συναισθήματα για κάποιον, δε θα μπορούσε να είναι παρά ένα δώρο στον ίδιο του τον εαυτό. Το να έχεις όμορφη ψυχή και να νοιάζεσαι και για κάποιον άλλον, πέρα από τον εαυτό σου είναι το πιο όμορφο και σπάνιο δώρο που μπορείς να κάνεις σε σένα!
Έχοντας
πρόσφατα μια συζήτηση σχετικά με το θέμα της ομοφυλοφιλίας μου γεννήθηκε η
επιθυμία να γράψω αυτό το άρθρο. Ήδη από παλιότερα το θέμα αυτό αποτελεί μεγάλο
ταμπού και αρκετές φορές προκαλεί ακραίες αντιδράσεις. Δυστυχώς ως ένα βαθμό
αυτό ισχύει ακόμη και στις μέρες μας. Όσο ‘’προοδευτικοί’’ και ανοιχτόμυαλοι
και αν θέλουμε να δείχνουμε, ένα μεγάλο ποσοστό νιώθει άβολα ακόμη και να
συζητήσει για αυτό.
Πολλοί
άνθρωποι χαρακτηρίζουν τους ομοφυλόφιλους (τόσο τους άντρες, όσο και τις γυναίκες)
ως κάτι το μη φυσιολογικό, τις περισσότερες φορές χωρίς να είναι σε θέση να
αιτιολογήσουν την άποψη τους. Όμως ποιος θα μπορούσε να δώσει έναν ακριβή
ορισμό στον όρο ‘’φυσιολογικός’’;Με
ποια κριτήρια μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάτι ως φυσιολογικό ή μη φυσιολογικό
αντίστοιχα; Για μένα αυτός ο όρος είναι κάτι το εντελώς υποκειμενικό. Αυτό που
έγω θεωρώ φυσιολογικό μπορεί για κάποιον άλλον να μην είναι και το αντίστροφο.
Ακόμη και αν
κάποιος θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως κάτι μη κοινωνικά αποδεκτό, μη φυσιολογικό,
ανήθικο ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, ας μπούμε για λίγο στη διαδικασία να
σκεφτούμε: όσο και αν μια κατάσταση δεν είναι σύμφωνη με τα δικά μας κοινωνικά και ηθικά
πρότυπα, είναι σωστό να εκδηλώνονται ρατσιστικές συμπεριφορές ενάντια σε μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων; Ίσως θα
έπρεπε να μπούμε για λίγο στη θέση τους και τότε ίσως καταλάβουμε
πως μπορεί να νιώθουν. (Αυτό φυσικά ισχύει για κάθε μορφή ρατσισμού). Ας μην
ξεχνάμε πως και οι ομοφυλόφιλοι είναι άνθρωποι όπως και εμείς, με συναισθήματα
και ευαισθησίες.
Για μένα
προσωπικά η χειρότερη μορφή ρατσισμού στο θέμα της ομοφυλοφιλίας είναι αυτή που
μπορεί να βιώσει κανείς μέσα στο οικογενειακό ή ακόμη και το φιλικό του
περιβάλλον. Πόσο άσχημο και ψυχοφθόρο μπορεί να είναι για έναν άνθρωπο να μην
τον αποδέχονται τα άτομα που αγαπάει και θεωρεί σημαντικά; Πόσο κακό μπορεί να
καταλήξει να του κάνει μια τέτοια συμπεριφορά;
Για μένα
προσωπικά η ομοφυλοφιλία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια διαφορετική σεξουαλική
προτίμηση, όπως ακριβώς θα μπορούσε κανείς να έχει μια διαφορετική προτίμηση στο φαγητό, στον
τρόπο ντυσίματος, στη μουσική που ακούει κ.ο.κ. Φυσικά αυτή είναι η
δική μου άποψη πάνω στο θέμα, και δεν έχω σκοπό να την επιβάλλω σε κανέναν. Κάποιοι
ίσως αναρωτιέστε αν ανήκω και εγώ σε αυτή την ‘’ομάδα’’ ανθρώπων. Αν θα έπρεπε, λοιπόν, να βάλω μια ταμπέλα στον
εαυτό μου, θα ήταν αυτή του ‘’straight’’.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες ολόκληρες, αλλά θα καταλήξω να είμαι βαρετή! Κλείνοντας, λοιπόν, θα
ήθελα να τονίσω πως πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Και πως η διαφορετικότητα κάποιου σε οποιοδήποτε θέμα, δεν είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να βρεθεί υπόλογος. Ας αρχίσουμε λοιπόν να κοιτάμε και λίγο τι κρύβει ο άλλος μέσα στην ψυχή του, πριν αποφασίσουμε τι ''ταμπέλα θα του φορέσουμε''.
‘’Μου λείπεις’’, μέσα σε αυτές
τις δυο λέξεις μπορώ να συνοψίσω όλα όσα θα ήθελα να σου πω απόψε. Δεν
πρόκειται όμως να στείλω ποτέ αυτό το μήνυμα. Ακόμη και αν το έκανα δεν ξέρω αν
θα είχε κάποιο αποτέλεσμα. Αν με άκουγε κανείς ίσως μου έλεγε πως όταν αγαπάς
δεν πράττεις με σκοπό κάποιο αντάλλαγμα. Όχι λοιπόν, δεν περιμένω κάτι από σένα, απλώς είναι που δεν αντέχω άλλο αυτή την απόρριψη. Πριν βιαστείς να με
κρίνεις, δε μίλησα ποτέ για ερωτική απόρριψη, αλλά για αυτού του είδους την
απόρριψη που σε απαξιώνει σαν άνθρωπο.
Γιαυτό δεν πρόκειται να μάθεις πως ακόμη και τώρα, ύστερα
από τόσους μήνες εξακολουθώ να σε σκέφτομαι. Μπορώ να σου πω με σιγουριά πως
μέρα με τη μέρα, αντί να καταλαγιάζει αυτή η επιθυμία, σε ζητώ όλο και
περισσότερο. Έχεις μετατραπεί σε μια αρρώστια που κάθε μέρα κλέβει και λίγο από τον εαυτό μου. Πολλοί λένε πως ο
ανεκπλήρωτος έρωτας είναι κάτι σαν καρκίνος, που κατατρώει λίγο λίγο την ψυχή. Σε
μια τέτοια κατάσταση βρίσκεται τώρα και η δική μου ψυχή. Δεν ξέρω αν είναι δικό
σου το φταίξιμο ή είμαι εγώ η υπεύθυνη για την καταστασή μου. Όμως, μπορούμε να
επιλέξουμε ποιον θα ερωτευτούμε και ποιον όχι; Καθαρά ρητορικό ερώτημα,
δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει.
Έτσι και εγώ βρέθηκα να πνίγομαι μέσα στην προσωπική μου
κόλαση. Ακόμη και τις μέρες που νιώθω κάπως καλύτερα, πιστεύοντας πως σιγά σιγά
φεύγεις από μέσα μου, αρκεί ένα μόνο τραγούδι, ένας στίχος που θα σε φέρει και
πάλι εδώ. Και εσύ με την πρώτη ευκαιρία θα αρχίσεις τις ατελείωτες βόλτες μέσα
στο μυαλό μου.
Η παρουσία, ή για να είμαι πιο σωστή η απουσία σου,
γίνεται εντονότερη τα βράδια. Τότε που όλα είναι τόσο ήσυχα και γαλήνια. Δεν
την αντέχω όμως αυτή τη σιωπή, με πνίγει. Το ξέρω πως δε θα ‘σαι ποτέ εδώ για μένα. Δεν έχει όμως καμία σημασία. Εγώ θα εξακολουθώ να
σου λέω κάθε μέρα πως σε αγαπάω και πάντα θα σε καληνυχτίζω πριν κοιμηθώ. Και
ας μην το μάθεις ποτέ…
